Á Íslandi er rekin krefisbundin áróður gegn Evrópusambandinu og hugsanlegri aðild Íslands að því. Þessi áróður er kostaður af sérhagsmunasamtökum og spilltum stjórnmálamönnum og stjórnmálaflokkum. Allur þessi áróður gegn Evrópusambandinu kostar ennfremur milljarða íslenskra króna. Enda er ekki ódýrt að reika heilu fjölmiðlana í andstöðunni við Evrópusambands aðild Íslands.
Þetta sérhagsmunalið sem er á móti Evrópusambands aðild Íslands vill viðhalda einokun sinni á Íslandi, ásamt því að blóðmjólka íslendinga og koma í veg fyrir samkeppni á Íslandi. Enda er hægt að hækka verðlag og takmarka vöruverð á Íslandi með því að viðhalda einokunni á Íslandi. Þeir sérhagsmunaaðilda sem eru á móti Evrópusambands aðild Íslands gera annaðhvort upp í evrum, eða flytja vörur sínar beint út til Evrópusambandslanda og kvarta síðan mikið yfir því þegar tollkvóti þeirra inn á markað Evrópusambandsins klárast og gera jafnvel út sérstaka nefnd til Framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins til þess að fá meiri tollkvóta til útflutnings frá Íslands. Á sama tíma og þessi samtök fara fram á algert innflutningsbann á landbúnaðarvörum frá Evrópusambandslögum, jafnvel þó svo að íslendingar hafi skuldbundið sig til þess að leyfa tollfrjálsan innflutning á svipuðu magni og flutt er út til Evrópusambandslandanna. Einnig sem að sérhagsmunasamtök hafa staðið fyrir mikilli fjárfestingu erlendis og eiga þar mikin kvóta og fiskfyrirtæki núna í dag.
Í fyrra dæminu er ég að tala um LÍÚ sem gera upp í evrum, en borga síðan út í íslenskum krónum og stinga síðan mismunum í eigin vasa og nota þennan gróða til þess að berjast gegn Evrópusambandsaðild Íslands. Í seinna dæminu er ég að tala um Bændasamtök Íslands sem hafa sett saman nefnd sem á að fara til Framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins til þess að ná fram meiri tollfrjálsum kvóta svo að þeir geti flutt út meira af íslenskum landbúnaðarvörum til aðildarríkja Evrópusambandsins.
Á sama tíma og þessu fer fram hjá þessum sérhagsmunasamtökum. Þá berjast þau gegn aðild Íslands að Evrópusambandinu. Allt til þess að vernda þeirra eigin gróða og sérhagsmuni. Kostnaðurinn af þessu lendir síðan allur á íslenskum almenningi. Enda er það íslenskur almenningur sem borgar alltaf fyrir sérhagsmuni og uppihald á umræddum sérhagsmunum.
Þegar almenningur á Íslandi gerir upp hug sinn til Evrópusambandsaðildar. Þá þarf hann að athuga vel og vandlega hvort að almenningur á Íslandi vilji halda áfram að veita sérhagsmunasamtökum þá sérstöðu að þau geti arðrænt almenning á Íslandi með hærra vöruverði í skjóli einokunar á verslun með matvöru, og jafnvel með banni á fjárfestingu erlendis frá á Íslandi. Baráttan gegn aðild Íslands að Evrópusambandinu markast eingöngu að sérhagsmunum og einokun, og engu öðru.