Category: Samfélagið

Birt þann

Óflotti maðurinn ég

Þegar ég flutti til Danmerkur. Þá varð ég fyrir menningarsjokki, sem er fullkomnlega eðlilegt og náttúrlegt að gerist þegar maður flytur á milli menningarsvæða. Það gerðist hinsvegar fleira og verður það útskýrt núna í þessari bloggfærslu eins ýtarlega og hægt er. Ég er ennþá að kanna þetta sem ég skrifa hérna um hérna. Þannig að bloggfærslur mínar um þetta málefni eiga væntanlega eftir að verða fleiri en tvær og væntanlega fleiri en þrjár. Svipaðar bloggfærslur hafa komið áður frá mér. Þó um ótengd mál, en sem eru samt skyld engu að síður. Enda er þetta allt saman tengt á einn og annan hátt.

Þegar maður á heima á Íslandi og á ekki bíl. Þá eru líkunar á því að ná sér í kærustu mjög litlar. Þar sem bíll er þjóðfélagslegt stöðutákn á Íslandi. Jafnvel þó svo að það sé gamall og lélegur bíll. Fleira má líka tengja við þessa menningu. Það er ofdrykkju áfengis og aðra slíka hluti sem finnast á Íslandi. Enda þykir slíkt flott hjá flóki að stunda slíkt. Óhófleg áfengisneysla er skaðleg og fer illa með heilsu fólks. Tóbak er alltaf skaðlegt. Jafnvel þegar það er lítið notað. Þó er leyfilegt á Íslandi að taka í vörina, nösina og allt þar eftir götunum. Jafnvel þó svo að vitað sé að þetta muni valda krabbameini í munni, tannleysi og almennu heilsuleysi í framtíðinni. Gjarnan er vísað til menningarlegra atriða (eins og Svíar gera) varðandi þessa tóbaksnotkun. Ég veit ekki hver uppruni þessar tóbaksnotkunar er á Íslandi eins og stendur. Hinsvegar veit ég að það er ekkert menningarlegt við þetta (ekkert frekar en hjá svíum) og þetta er bæði ljótur og vondur siður sem nauðsynlegt er að leggja niður hið fyrsta.

Hinsvegar er viðhorfið í íslensku þjóðfélagi það. Svona oft á tíðum að ef maður tekur ekki í vörina einstaka sinnum að þá er maður einstaklega óflottur einstaklingur. Þetta er mismunandi milli hópa og mismunandi milli einstaklinga. Þannig að ekki er hægt aðhæfa í heild sinni um íslensku þjóðina að þessu leiti. Þetta er ennfremur algengara útá landi (þaðan sem ég er) heldur en á höfuðborgarsvæðinu. Af þeim sökum verð ég meira var við þetta. Miklu frekar en ef ég byggi á höfuðborgarsvæðinu. Sem betur fer bý ég í Danmörku og er alveg laus við svona þar. Nánar um það seinna í þessari bloggfærslu.

Bílaeign íslendinga er sú önnur mesta í allri Evrópu samkvæmt fréttum (sem ég finn ekki í augnablikinu). Enda er það svo að á góðum vetrardegi þá verður Reykjavík gul af mengun og fólki sagt að halda sig innandyra svo að það lendi ekki í öndunarerfiðleikum vegna mengunar frá bílum. Almenningssamgöngur á Íslandi eru meira og minna í rúst eftir óstjórn síðustu áratuga á Íslandi. Samgöngukerfið er léleg, illa uppbyggt og ferðir fátíðar. Almenningssamgöngur í Reykjavík sem dæmi er mörgum áratugum á eftir því sem er að finna í Danmörku (og því litla sem ég hef séð af þýska kerfinu).

Þessi samfélagslega krafa um að eiga bíla. Frekar en að ferðast með almenningssamgöngum hefur leitt til þess að óraunhæfar kröfur eru gerðar hjá ungu fólki í dag um að eiga bíl. Jafnvel þó svo að í raunveruleikanum þá hefur fæst ungt fólk efni á því að eiga bíl á meðan tekjur þess eru litlar eða jafnvel engar. Enda er það svo að í mörgum tilfellum. Þá lendir þessi rekstur á bílnum hjá foreldrum viðkomandi. Þetta býr einnig til menningu á Íslandi. Menningu þar sem að fólk þarf að eiga bíl til þess að vera með í samfélaginu. Ég hef orðið fyrir þessu á fleiri en einn hátt á undanförnum árum. Enda hefur mér fólki oft finnast að ég sé afskaplega óflottur vegna þess að ég á ekki bíl sem kostar þúsundir króna að reka á mánuði bara í bensín eða olíukostnað. Fyrir utan allt viðhaldið og annan kostnað sem fer í svona rekstur á bíl.

Þetta er afskaplega óholl menning sem hérna [á Íslandi] er verið að byggja og hefur verið byggð upp á undanförnum áratugum. Ástæðuna er að finna í þeirri staðreynd að þetta skapar óraunhæfar staðalímyndir og óraunhæfar kröfur til fólks af báðum kynjum. Áttu ekki bíl? Sorry, hef ekkert með þig að gera, er oft viðkvæðið hjá stelpum (frekar en strákum) á Íslandi. Þar sem að eiga ekki bíl er eitt af því óflottasta sem hægt er að gera. Það þýðir nefnilega í hugum margra að annað hvort er maður fátækur eða hreinlega stórfurðulegur og ekki þessi virði að tala við til að byrja með. Þetta er oft ekki sagt upphátt en maður veit oft af þessu viðhorfi hjá fólki. Það sést oft nefnilega meira en bara það sem sagt er í orðum.

Í tengdri menningu á Íslandi er það oft klæðaburðurinn hjá fólki sem skiptir miklu máli. Ég er ekki að tala um að fólk sé að ganga í einhverjum útigangsfötum. Ég er að tala um fólk sem gengur í venjulegum fötum. Þið vitið. Þessum fötum sem þykja af skaplega óflott og jafnvel hallærisleg. Á Íslandi þykja venjuleg föt afskaplega hallærisleg og jafnvel ljót. Á meðan í raunveruleikanum þá eru viðkomandi föt hvorugt. Enda er fatasmekkur fólks sem er þeirra eigið mál. Fatasmekkur er ekki mál annara einstaklinga úti í bæ. Á Íslandi þykir það nefnilega til siðs að dæma fólk eftir því hvernig það klæðir sig. Ásamt því að dæma það eftir því hvort að það á bíl, hvernig bíl það á. Hvort að það drekkur áfengi, hvernig það drekkur áfengi. Hvort að það tekur í vörina, hvort að það reykir eða ekki. Þetta eru allt saman þættir í íslensku samfélagi sem hreinlega dæma hversu vel manni gengur að koma sér áfram í íslensku þjóðfélagi og jafnvel hvort að maður hafi eitthvað ástarlíf yfir höfuð á Íslandi.

Ég er ekki að segja svona séu allir á Íslandi. Aftur á móti er mikill meirihluti á Íslandi svona. Þeir sem ekki fylgja þessari menningu á Íslandi. Það er meira í þessu sem hefur ekkert með bíla, tóbak eða áfengi að gera og kemur það hérna fyrir neðan. Þannig að ef að þú kæri lesandi ert orðin brjálaður af reiði. Þá hvet ég þig endilega til þess að lesa áfram svo að þessi reiði þín fái nú einhverja útrás hjá þér.

Á Íslandi er kerfisbundin stefna að niðurlægja og tala illa um þá sem sýna vott af hugsun sem telst vera sjálfstæð, skapandi og jafnvel frjó, oft er svona fólk kallað listamenn. Í einstaka tilfellum fá höfundar og listamenn að vera þeir sjálfir í friði. Helst þó eingöngu ef þeir hafa ekki neinar skoðanir á nokkrum sköpuðum hlut sem er að gerast á Íslandi. Þá hvorki í nútíð eða framtíð. Hafi höfundar eða listamenn skoðanir þá eru þeir ekki heilagir. Einstaka listamenn teljast vera svo merkilegir að skoðanir þeirra fá að vera í friði en eru þá að sama skapi hunsaðar ef svo ber undir og hentar.

Á Íslandi er talað um marga listmenn sem afætur, sníkjudýr og fleira í þeim dúr.

Það er til orð yfir þetta. Þetta er í raun ein mynd af stefnu sem kallast and-þekkingarþjóðfélag (Anti-intellectualism). Íslenskt þjóðfélag er orðið svo sýkt af þessum hugsunarhætti að jafnvel að kynna sér málin og raunverulega vita hvað maður talar um er álitið vafasamt, og þá er maður jafnvel talaður niður í ekki neitt og hraunað yfir mann með misjafnlega grófu orðavali. Mér hefur oftar en einu sinni verið hótað öllu illu fyrir að þekkja til í málefnum Evrópusambandsins. Málefni sem er mjög kært. Enda er þetta að mínu mati ein af þeim fáu leiðum sem hægt er að fara til þess að fá fram frið í heiminum og koma í veg fyrir stríð milli þjóða.

Þetta er orðið svo slæmt á Íslandi að allir þeir sem hafa einhverja þekkingu á málunum eru talaðir niður og jafnvel álitnir hrokafullir einstaklingar fyrir það eitt að þekkja til málana. Afleiðingin af þessu er að hvaða kjaftæði sem er fær að vaða uppi á Íslandi. Hvort sem er í fjölmiðlum eða á internetinu. Kerfisbundin áróður fær að vaða uppi án andstöðu. Gott dæmi um þetta er áróðurinn gegn Evrópusambandinu í Bændablaðinu sem er gefið út af Bændasamtökum Íslands. Síðan eru ótal blogg og vefsíður sem viðhalda sömu staðreyndarleysum um Evrópusambandið. Allt þetta fær að flæða um íslenskt samfélag án mótstöðu og þeir sem vita betur. Vegna þess að þeir hafa kynnt sér málið eru síðan bara kallaðir fábjánar og síðan er haldið bara áfram með staðreyndarleysunar og vitleysuna eins og ekkert hafi í skorist.

Í heildina litið þá vinnur þetta í raun allt saman gegn íslensku samfélagi og hefur alltaf gert það. Enda er þessi bloggfærsla orðin nógu löng í sjálfu sér og litlu við hana að bæta uppúr þessu. Þó svo að ég hafi í raun meira að segja um þetta málefni og ég er langt frá því að vera búinn. Þó er alveg ljóst hjá mér að ég hef engan áhuga á því að búa á Íslandi lengur. Enda er samfélagið í raun þannig búið er að leggja það í rúst. Samfélög halda áfram að vera til þó svo að búið sé að leggja viðkomandi samfélag í rúst. Incanir vita þetta fullvel eftir að spánverjar lögðu þeirra eigið þjóðfélag í rúst á 14 til 16 öld.

Á Íslandi voru það hinsvegar engir erlendir flokkar manna sem lögðu íslenskt samfélag í rúst. Heldur var hérna um að ræða eingöngu verk íslendinga sjálfra. Þetta er svo sem ekkert einstæður atburður í íslenskri sögu. Þetta hefur nefnilega gerst áður. Aðstæður voru hinsvegar öðrvísi á Íslandi í þá daga, enda er langt um liðið síðan þetta átti sér stað á Íslandi síðast.

Hvað mun koma upp úr þessu hjá íslendingum veit ég ekki. Mér þykir hinsvegar líklegt að ekkert muni koma úr þessu hjá íslendingum og íslendingar muni halda áfram að þjóna þrælslundinni hjá sér. Jafnvel þó svo að hún verði í formi lélegra menningar, ofdrykkju áfengis og ofnotkunar á tóbaki í fleiru en einu formi.

Ég ætla hinsvegar lítið að pirrast yfir þessu. Enda er ég fluttur til Danmerkur og ætla að halda mig þar. Næsta verkefni hjá mér er að losa mig örorkubætur og íslensku krónuna. Varanlega. Enda er ég orðin þreyttur á því að þurfa giska á hvað ég hef miklar tekjur í dönskum krónum þennan mánuðinn. Í Danmörku er ég einnig laus við notkun munntóbaks og að vera stöðugt krafin um það af þjóðfélaginu að eiga bíl. Í raun þá er ég frjálsari í Danmörku en á Íslandi. Enda er það svo að persónufrelsi er meira í Danmörku en á Íslandi. Þetta er ekki eitthvað sem er sett í lög. Heldur er hérna um að ræða menningarlegan hlut sem margir íslendingar sjá ekki fyrr en eftir að hafa búið nokkra mánuði til ár erlendis. Sumt fólk reyndar sér þetta aldrei. Afhverju það er veit ég ekki. Þetta er bara svona hinsvegar og ekkert fær því breytt held ég.

Ég ætla að halda áfram að búa í Danmörku og vera alveg jafn óflottur þar og ég er á Íslandi. Munurinn er samt sá að í Danmörku (eða Þýskalandi) hef ég mun meiri möguleika á því að ná mér í konu en á Íslandi. Ástæðan er vegna þess að þar samþykkir fólk fjölbreytileika lífsins með öllu því fylgir. Ég er líka, ofan á allt annað orðin afskaplega pirraður á því að vera alltaf einhleypur. Búinn að fá leið á því. Ég er félagsvera og mjög langt frá því að þrífast vel í umhverfi þar sem ég er alltaf einn með sjálfum mér. Ég tel því víst að samband mundi gera mér gott. Jafnvel þó svo að ekki sé komin nein reynsla á slíkt ennþá hjá mér. Það fer vonandi að breytast hjá mér í næstu framtíð.

Birt þann

Sjónvarpsdagskráin að hætti íslenskra feminista

Þetta hérna yrði sjónvarsdagskráin mest allan sólarhringinn ef íslenskir femininstar mundu fá sitt fram. Svona þess á milli sem að sjónvarpað yrði þáttum þar sem útskýrt er afhverju karlmenn séu svo vondir og að konur sé alltaf fórnarlömb.


Myndin er fengin af Wikipedia hérna. Höfundur: Zacabeb. Notað undir Public Domain leyfi.

Það er engin ástæða til þess að hafa áhyggjur af útvarpinu. Þar yrði bara þögn mest allan sólarhringinn. Svona þess á milli sem útvarpað yrði þáttum sem þar farið er yfir afhverju karlmenn eru vondir og konur eru fórnarlömb.

Birt þann

Íslendingar eru almennt á móti framförum

Íslendingar eru almennt á móti framförum. Fái þeir tækifæri til þess. Þessi mynd hérna úr Vísir frá árinu 1974 sýnir þetta afskaplega vel.


Á móti litasjónvarpinu. Sem betur fer réðu íslendingar engu um þesssar framfarir. Tekið af tímarit.is hérna. Smellið á myndina til þess að fá fulla stærð.

Í dag er þetta nákvæmlega sama staða með Evrópusambands aðild Íslands. Um er að ræða framfarir fyrir íslendinga. Aftur á móti sjá hinsvegar íslendingar tækifæri í því að vera á móti þessum framförum, og þeir gætu jafnvel haft eitthvað um þær að segja. Enda nota íslendingar tækifærið til þess að vera óupplýst á móti Evrópusambandinu. Enda er Evrópusambandið litasjónvarp íslendinga árið 2012 og næstu árin.

Birt þann

Krafan um að vera öll eins

Á Íslandi er undarlegt fyrirbæri sem er búið að vera til staðar mjög lengi. Þetta fyrirbæri er mjög einfalt. Þetta er í raun ekkert annað en tíska hjá fólki, sem hefur af einhverjum ástæðum þróast út í undarlegt félagslegt fyrirbæri á Íslandi. Þetta fyrirbæri krefst þess að allir á Íslandi séu meira og minna eins. Klæði sig eins, og í ákveðnum öfgafullum tilfellum hagi sér eins. Þetta fyrirbæri í íslensku samfélagi er afskaplega skaðlegt. Þar sem það elur af sér einelti, skömm og einsleitt þjóðfélag. Hvort sem er menningarlega eða félagslega.

Við erum öll öðrvísi. Það að vera öðrvísi eykur menninguna, gerir hana fjölbreyttari, öflugri og hún skilar meiru af sér félagslega. Sú einsleita menning sem er verið að ýta á að verði raunin á Íslandi er skaðleg og gerir íslenskt samfélag leiðinlegra. Enda er það augljóst að það er engin fjölbreytni í íslensku samfélagi þegar við erum öll eins. Slíkt getur ekki af sér menningu þar sem hugmyndir þrífast og blómstra.

Birt þann

Af vandamálum Raufarhafnar

Ég sé í fréttum Rúv í gær af þeim vandamálum sem Raufarhöfn er í (Raufarhöfn er í sveitarfélaginu Norðurþingi). Vandamálin eru mjög kunnugleg. Ungt fólk er að flytja frá Raufarhöfn og lítil endurnýjun á sér stað í þorpinu. Bæði eftir því sem fólki fækkar og eldra fólk deyr. Þetta er algengt vandamál á Íslandi. Enda er engin byggðarstefni rekin á Íslandi nema að nafninu til. Í fréttum Rúv kom einnig fram að íbúar Raufarhafnar óska eftir aðstoð frá Alþingi og stjórnvöldum. Slíkt er reyndar mistök að mínu mati. Þá sérstaklega vegna þess að þarna er enga aðstoð að fá í raunveruleikanum. Þarna er hinsvegar að finna skaðlegt kjördæmapot og spillingu. Eitthvað sem er líklegt til þess að grafa undan samfélaginu á Raufarhöfn ennþá hraðar en núna er í dag.

Ef íbúar Raufarhafnar vilja stoppa þessa þróun. Þá þurfa þeir sjálfir að hugsa út fyrir fiskikarið. Enda er það ljóst að það eru eingöngu íbúar Raufarhafnar sem bjarga bænum. Hjálp er sjálfsögð fyrir þorpið. Aftur á móti er varasamt að treysta á íslenska stjórnmálamannakerfið til þess að fá nytsamlega hjálp. Enda er það morkið, varasamt og undirlagt af sérhagsmunaaðilum og hagsmunapoti.

Ég er búsettur í Danmörku og mun ekki flytja aftur til Íslands varanlega (vegna þessara hérna vandamála sem ég skrifaði um fyrir nokkru síðan). Ég hef hinsvegar áhuga á því að koma mér upp húsnæði á Íslandi vegna þess áhuga sem ég hef á jarðfræði Íslands. Það húsnæði gæti alveg verið staðsett á Raufarhöfn, enda íbúðarverð lágt á Raufarhöfn. Ég mun væntanlega getað framkvæmt þetta eftir nokkur ár, ef allar mínar áætlanir ganga upp (sem þarf svo sem ekki að verða raunin). Enda er það þannig að sum eldgos á Íslandi geta varað mánuðum saman, jafnvel með hléum og þá er gott að eiga húsnæði til þess að búa í á meðan maður fylgist með slíkum eldgosum. Jafnvel þó svo að maður mundi hugsanlega þurfa að keyra umtalsverðar fjarlægðir til þess að fylgjast með eldgosi í skamman tíma til þess að taka myndir og kvikmyndir af slíkum eldgosum. Það er alveg ljóst hjá mér að þær áætlanir sem ég hef uppi um mitt eigið jarðskjálftamælanet á Íslandi. Þá kem ég til með að þurfa eiga húsnæði á Íslandi. Jafnvel þó svo að ég muni ekki vera með mitt lögheimili á Íslandi.

Fréttir Rúv af vandamálum Raufarhafnar

Raufarhöfn á hættulista
Fólksfækkun á Raufarhöfn
Íbúar Raufarhafnar kalla á hjálp
Forsendubrestur í útgerð
Aðeins 13 eftir í grunnskólanum

Birt þann

Hefur einelti kostað mig ástina

Það verður engin einföld leið fyrir mig að koma þessu frá mér. Hinsvegar verð ég að koma þessu frá mér. Þar sem ég er að gera upp hluti við sjálfan mig og það umhverfi sem ég bjó í rúmlega 8 ár á Íslandi. Það er líklegt að þessi bloggfærsla muni særa einhverja einstaklinga. Þar sem þeir vita hverjir þeir eru reikna ég með við lestur þessar greinar. Ég ætla mér þó ekki að nefna nein nöfn í þessari bloggfærslu.

Hinsvegar ætla ég að byrja á upphafinu. Eineltinu. Ég hef aðeins talað um það í eldri bloggfærslum mínum um svipað málefni. Einelti er ekki eingöngu það að maður sé laminn eða talað illa um mann í grunnskóla. Útá við og á fullorðinsárum þá fer eineltið útí það að maður er hunsaður félagslega. Maður er einangraður frá hópnum. Maður er í raun ekki til í augum hópsins. Maður fréttir ekki af veislum hjá fólki ekki fyrr en þau eru hafin. Jafnvel ekki fyrr en daginn eftir eða vikuna á eftir. Maður fréttir í raun ekki af neinum viðburðum hjá fólki fyrr en seint og síðar. Ef maður fréttir þá almennt af þeim. Jafnvel hjá fólki sem maður taldi sig þekkja ágætlega. Ég drekk ekki áfengi og reyki ekki, og það er mitt val sem ég skammast mín ekkert fyrir. Ég þarf ennfremur ekkert að vera allt kvöldið í svona veislum. Slíkt er ekkert skylda síðast þegar ég gáði.

Sú hegðun sem ég varð fyrir þegar ég bjó á Hvammstanga var í raun ekkert annað en einelti. Það er fullkomnlega eðlilegt að maður þekki ekki alla í rúmlega 500 manna þorpi, eða líki vel við alla ef útí það er farið. Enda telst félagslegur hópur í kringum mann rétt rúmlega 100 til 300 manns samkvæmt tilgátum og rannsóknum. Þetta kemur einnig inn á ástina og allt sem tengist því einnig.

Þegar maður er svona einangraður í samfélagi þá gerast eftirtaldir hlutir í þessum efnum. Þegar maður kynnist manneskju sem er hluti af hópnum. Sem ég gerði á endaum. Enda áttu kynnin sér á stað utan við mesta áhrifasvæði samfélagsins á Hvammstanga að mestu leiti. Ég var mikið inn og úti í framhaldsskóla á þessu tímabili. Ástæðan var félagsleg að mestu leiti, og að hluta til peningaleg (sem er ekki til umræðu hérna). Enda varð ég fyrir að ég tel svona einelti í framhaldsskóla jafn mikið og á Hvammstanga. Þar sem að einstaklingar sem ég var með í framhaldsskóla tengdust inn á Hvammstanga jafn mikið og ég. Þannig að þetta vandamál fylgdi mér hvert sem ég fór í raun að mestu leiti. Vegna þess að fólkið í kringum mig breyttist í raun lítið hvert sem ég fór. Ástæðunar fyrir því er að finna í þeirri staðreynd að íslenskt samfélag er lítið. Sérstaklega útá landi.

Hefur einelti kostað mig ástina. Alveg örugglega eins og ég hef sagt hérna að ofan. Líklega oftar en einu sinni, og örugglega oftar en tvisvar í gegnum tíðina. Það eru ekki nema rúmlega fimm ár síðan þetta gerðist síðast (eftir því sem minnið segir mér). Ég nefnilega taldi á þeim tíma að þetta væri næstum því komið. Viðkomandi var nýlega hætt með strák sem hún hafði verið með til lengri tíma. Ég hafði verið að kynnast viðkomandi í rólegheitum. Enda kynnist ég fólki yfirleitt hægt og rólega. Sérstaklega þegar ég er að takast á við aðstæður sem ég hef ekki lent í áður. Náin kynni eru þannig aðstæður hjá mér, og eru það í raun ennþá.

Áður en ég vissi af hinsvegar. Þá var viðkomandi stelpa byrjuð með öðrum strák. Þá strák sem hún hafði verið með í grunnskóla á sínum tíma. Þetta frétti ég í gegnum vinkonu hennar í kringum jólin árið 2009 (að mig minnir). Ég mun aldrei gleyma þeim sársauka sem kom þá í gegnum hjarta mitt það kvöld. Mig bókstaflega langaði að deyja, eða finna mér far útúr þessari vetrarbraut. Breytti engu fyrir mig þegar að þessum tíma var komið. Ég hélt þó áfram eitthvað um kvöldið á barnum á Hvammstanga. Aftur á móti gafst ég fljótlega upp og fór heim í tölvuna. Enda lítill tilgangur hjá mér að vera á barnum að reyna skemmta mér. Þegar ég var kominn með mölbrotið hjarta. Þetta var svo mikið áfall fyrir mig að ég er ennþá að týna upp brotin ennþá í dag. Enda sjaldan sem mér finnst ég hafa verið jafn mikið skilin eftir útaf samfélagslegum þrýstingi sem er í gangi á Íslandi. Þetta er í dag eitt af stærstu áföllum sem ég hef orðið fyrir. Enda er hérna verið að hafna mér á versta mögulega máta. Eingöngu vegna þess að ég þóknast ekki einhverjum samfélagslegum kröfum sem eru í gangi þá vikuna eða mánuðinn.

Umræddar aðstæður koma upp hjá mér á Íslandi ítrekað vegna þess að ég er sjálfstæður einstaklingur í hugsun. Ég tek áhættu, hugsa sjálfstætt og ég gef lítið fyrir félagslegan þrýsting og samfélagslega strauma sem eru í gangi á hverjum tíma fyrir sig. Síðan er ég einnig með aspergers heilkenni sem gera samskipti mín við fólk oft á tíðum flóknari og valda því að þau taka lengri tíma. Það að ég sé með aspergers heilkenni þýðir ekki að ég sé tilfinningalaus manneskja. Það hinsvegar þýðir að ég á erfiðara með að tjá tilfinningar mínar eða jafnvel geri það á öðrvísi hátt en fólk sem er ekki með einhverfu eða aspergers heilkenni. Ég er líka einstaklingur með aspergers heilkenni sem er með eðlilega greind og hegðun. Það eru engin stórvandamál með mig þó svo að ég sé með aspergers heilkenni.

Reyndar hefur mér verið hafnað svo oft að ég er kominn með óeðlilega neikvætt sjónarhorn á það að verða ástfanginn. Enda reikna ég alltaf með að mér verði hafnað. Þegar maður er kominn með svona neikvætt sjónarhorn þá býr maður til sinn eigin vítahring þar sem maður þorir ekki að taka skrefin sem þarf. Útaf ótta við að verða hafnað. Stundum er mér einfaldlega hafnað með þögninni einni saman. Það er ekki langt síðan það gerðist. Ég bauð stelpu út eftir langan umhugsunarfrest. Þar bjóst ég ekki við neinu, til þess að verða ekki fyrir miklum vonbrigðum. Það reyndist ágæt ákvörðun þegar á reyndi. Þegar ég fékk þöglu höfnunina á endanum.

Ég er núna að vinna í því að laga þetta neikvæða sjónarhorn mitt á lífið og ástina. Ein af mínum betri ákvörðunum í þeim efnum var sú að flytja til Danmerkur. Það reyndar gekk ekki alveg upp í fyrstu tilraun árið 2011. Aftur á móti virðist þetta vera að ganga upp hjá mér núna. Þrátt fyrir fjárhagsleg vandamál hjá mér. Hvað svo sem þeim líður. Þá er alveg ljóst að ég er ekkert á leiðinni aftur til Íslands. Þar sem að samfélög eins og það sem er að finna á Hvammstanga er að finna í flestum smábæjum á Íslandi. Formið er oftast ekki alveg það sama. Niðurstaðan er hinsvegar yfirleitt alltaf sú sama fyrir þá einstaklinga sem þar búa. Sérstaklega ef þeir eru einangraðir félagslega eins og ég lenti í þegar ég bjó á Hvammstanga í sjö ár. Ég er alveg viss um að einhverjir verða ekki sáttir við þessa bloggfærslu og munu tala um það næstu tvær vikunar á Hvammstanga. Mér er aftur á móti alveg sama um slíkt. Sérstaklega þar sem að ég hef ákveðið að koma þessu frá mér. Annars gerir þetta ekki annað en að éta mig upp að innan andlega eins og rafgeymasýra. Slíkt er ekki heilbrigt og alls ekki gott fyrir mig til lengri tíma litið.

Það er einnig orðið ljóst hjá mér að ég mun ekkert flytja aftur til Íslands. Enda hef ég engan áhuga á því að falla aftur í þetta félagslega munstur. Enda mundi það nákvæmlega gerast ef ég mundi flytja aftur til Íslands. Þessa 11 mánuði sem ég bjó á Íslandi árið 2011 til 2012 (lok Apríl). Þá gerðist nákvæmlega þetta. Ár skipta engu máli í þessu samhengi. Þar sem hegðun fólks breytist almennt ekki á nokkrum árum. Hegðun fólks breytist kannski á nokkrum áratugum, ef hún breytist þá eitthvað til að byrja með. Staðreyndin um fólk er sú að það breytist almennt séð lítið. Sérstaklega ef það ætlar sér að fylgja viðmiðum hópsins sem það tilheyrir. Þannig er það bara.

Birt þann

Nokkur orð um að vera maður sjálfur

Það er alltaf verið að segja manni að vera maður sjálfur. Þá í gengum fræðsluátök, fréttagreinar og annað slíkt. Ég er nákvæmlega þetta. Enda er ég búinn að prufa hitt. Það að vera eitthvað öðrvísi en ég sjálfur. Það virkaði ekki og mun aldrei virka. Aftur á móti er það að vera maður sjálfur ekki að virka fyrir mig heldur. Ástæðan er sú að flestum finnst ég augljóstlega vera óþægilegur þegar ég er „ég sjálfur“ við viðkomandi.

Ég er manneskja sem elskar staðreyndir, hvort sem þær eru óþægilegar eða þægilegar. Það breytir mig engu. Staðreynd er staðreynd, og ef ég tel að hún eigi erindi við fólk. Þá segi ég frá henni umbúðarlaust ef svo ber undir. Af tilfinningaástæðum. Þá held ég aftur af mér þegar það kemur af staðreyndum um fólk. Slíkt er eingöngu gert til þess að halda friðinn frekar en eitthvað annað. Enda sé ég enga ástæðu til þess að gera fólk af óvinum útaf engri ástæðu. Þá er betra að þegja oft á tíðum.

Það hefur gerst núna með skömmu tímabili af mér hefur sagt að, bæði beint og óbeint að ég óþægilegur einstaklingur. Einnig sem að sú afsökun var notuð það væri óþægilegt að tala við mig. Þar sem ég væri „óþægilegt að tala við ókunnunga“ yfir internetið. Sú afsökun er eitthvað sem gengur ekki upp hjá mér. Þar sem ég var búinn að tala við viðkomandi lengi þar á undan, og taldi að gengi vel. Aftur á móti verða viðkomandi einstaklingar að fá ráða þessu sjálfir. Þetta er þeirra líf og þeirra ákvörðun. Ég lofaði hinsvegar viðkomandi að ég mundi ekki hafa samband við þá aftur. Það er loforð sem ég mun standa við að fullu. Enda reyni ég alltaf að standa við það sem ég segi ef ég mögulega get og í mínu valdi að gera slíkt. Hvaða einstaklingar hérna er um að ræða mun ég ekki segja frá. Enda kemur engum það við nema mér.

Aftur á móti er punkturinn sá að mér er gert nærri því ómögurlegt að vera ég sjálfur. Vegna þess að fólki annaðhvort líkar ekki við það, eða hreinlega vill ekki heyra af því. Ást mín á staðreyndum heimsins er ekki að fara neitt. Ég mun halda áfram að kynna mér hluti í framtíðinni og læra meira um heiminn. Hvað er næst á dagskránni mun bara koma í ljós með tímanum. Ég get verið ég sjálfur. Svo lengi sem það er samþykkt af fólkinu sem ég hef samskipti við. Mér þykja þetta vera ljótur raunveruleiki fyrir mig til þess að lifa við.

Birt þann

Nokkur orð um einmannaleika

Fyrir örlítið meira en ári síðan bjó ég á Hvammstanga. Reyndar bjó ég á Hvammstanga frá Júní til Ágúst 2011. Ástæðan var sú að ég hafði flutt aftur til Íslands frá Danmörku eftir að ég gerði mistök varðandi þann flutning til Danmerkur. Mistök sem ég geri ekki aftur núna þegar ég á ný fluttur til Danmerkur. Ástæða þess að ég ákvað að flytja frá Hvammstanga er í grunnin mjög einföld. Á Hvammstanga hef ég alltaf verið einmanna. Ég bjó á Hvammstanga í sjö ár. Það eru 84 mánuðir, og í miklum meirihluta þeirra var ég einmanna. Það var mjög algengt hjá mér að ég hitti ekki nokkura einustu manneskju svo dögum skipti. Sérstaklega ef ég átti ekki erindi í búðina, eða niður í banka eða eitthvað álíka erindi. Einmannaleiki er eitthvað sem er mjög tærandi fyrir persónuleika manns. Enda er allt fólk félagsverur. Það eru mjög fáir einstaklingar sem kjósa að lifa í algerri einangrun frá öðru fólki. Ég er ekki einn af þeim einstaklingum, og mun aldrei verða það.

Ég er með aspegers heilkenni. Það þýðir að ég er örlítið einhverfur. Það þýðir ekki að ég þurfi ekki á félagsskap að halda. Þar sem að í raun þá er ég mjög félagslyndur maður. Hinsvegar þá kann ég ekkert sérstaklega vel við mig í stórum hópum fólks. Sem dæmi þá má nefna böll, þorrablót og annað slíkt um atburði sem ég kann ekkert sérstaklega vel við. Þannig er ég bara, og það er ekkert að fara breyast.

Ég hef einnig ákveðið að drekka hvorki eða reykja. Eitthvað sem gerir mig „leiðinlegan“ samkvæmt samfélagslegum skilgreingum á Íslandi. Enda var það svo að á þessum sjö árum sem ég bjó á Hvammstanga. Þá var mér aldrei nokkurntíman boðið í partí meðal fólks sem ég þekkti, eða kannaðist við. Áhuginn á því að kynnast mér sem persónu var einfaldlega ekki til staðar, og er það í raun ekki ennþá. Ég hef reynt að brjótast útúr einmannaleikanum með því að fara í Fjölbrautarskóla Norðurlands Vestra. Það er nóg félagslíf í skólanum, og ég kynntist nýju fólki en bara í mjög takmarkað. Ég í raun eignaðist aðeins kunningja á meðal fólksins sem var þarna í námi. Ég í raun eignaðist ekki neina nýja vini þarna. Þannig að ég gafst upp á náminu. Enda finnst mér ekkert gaman að vera í skóla og kynnast ekki neinum almennilega. Ég átti auðvitað örfáa vini á Sauðárkróki, en eins og lífið er. Þá kláruðu þeir sitt nám og fóru annað. Síðan hafði fólk sem ég þekki sínar áætlanir stundum. Þannig að þegar maður þekkir fáa einstaklinga almennilega. Þá verður lítið úr félagslífinu hjá manni, oft á tíðum þá varð það ekki neitt hjá mér. Síðan spilar aldursmunurinn inn í þarna hjá mér. Ég er orðin eldri en þrjátíu ára, og flestir sem eru í FNV eru á aldrinum 16 til 23 ára. Fyrir einstakling sem er með aspergers. Þá getur verið erfitt að ná almenningu sambandi við fólk á þessum aldri. Enda er það oft þannig að ef maður fellur ekki beint inn í hópinn. Þá er maður einfaldlega skilinn eftir.

Ástæða þess að ég ákvað að flytja til Danmerkur eru aðalega tvær. Ég er að leita mér að félagsskap. Í dönsku þjóðfélagi þá eru mun meiri líkur á því að ég finni einhvern félagsskap til að vera með. Frekar en á Hvammstanga sem dæmi. Síðan er það einnig staðreynd að á Íslandi er mikið litið niður á fólk sem er öðrvísi. Það að vera með aspergers gerir aðstöðu mína mun verri, en ef að ég væri fullkomnlega eðlilegur einstaklingur án einhverfueinkanna. Ég gæti líklega fundið félagsskap ef ég hefði flutt til Reykjavíkur, eða í nágrenni við Reykjavík. Aftur á móti er það staðreynd að leigumarkaðurinn á Íslandi er afskaplega slæmur, og ekki hef ég efni á því að kaupa mér íbúð á Íslandi. Hvað þá á höfuðborgarsvæðinu. Enda getur maður lítið gert með örorkubætunar sem maður fær í dag.

Síðan er það einnig sorgleg staðreynd að ég varð, og hugsanlega hef orðið fyrir einelti é Hvammstanga. Ég varð fyrir einelti í grunnskóla. Ég geri mér illa grein fyrir því hvort að ég hef orðið fyrir einelti sem fullorðin einstaklingur. Ég hreinlega útiloka það ekki. Þó svo að ég þekki ekki einkenni slíks eineltis hjá fullorðnum einstaklingum. Þetta hefur einnig spilað inn í þær ákvarðanir sem ég hef tekið undanfarið. Þessar ákvarðanir eru ákvarðanir sem ég mun standa við. Þrátt fyrir erfiðleika þessa stundina peningalega (útaf örorkubótum og lélegu gengi íslensku krónunar undanfarið). Ég hef einnig ákveðið að láta slíkt ekki stöðva mig. Þrátt fyrir að ég muni lenda í tímabundnum erfiðleikum vegna þessa.

Félagslega ástæðan er einnig sú að mannlífið í Danmörku og Þýskalandi (ég er að flytja nærri landamærum Þýskalands) er mun fjölbreyttara en á Íslandi. Það að búa í fjölbreyttara samfélagi eykur einnig líkurnar á því að ég finni einhvern til þess að eyða tíma með í styttri eða lengri tíma (sambönd ganga ekkert alltaf upp hjá fólki).

Sérstakar þakkir

Ég vil þakka Láru Kristínu sérstaklega fyrir sín skrif á hennar eigin bloggi. Hennar skrif eru að hvetja mig til þess að tjá mig meira um Aspergers og hvernig það er. Sjónarhorn einstaklinga með einhverfu og aspergers heilkenni eiga alveg rétt á sér eins og önnur sjónarhorn. Fólk með einhverfu og aspergers á líka rétt á félagsskap, og að hafa val um það hvaða fólk það umgengst í sínu lífi. Það eru þeirra mannréttindi að hafa val á slíku.

Birt þann

Evrópuandstæðingar verða íslendingum dýrir

Það má ljóst vera sé horft til lengri framtíðar að Evrópuandstæðingar ár Íslandi munu verða þjóðinni dýrir. Skiptir þá helst máli sá kostnaður sem íslendingar þurfa að bera með hærri vöxtum, verðbólgu og verðlagi en aðrar þjóðir innan Evrópusambandsins.

Skipulagt gengisfall íslensku krónunar mun einnig verða íslendingum dýrt til lengri tíma litið. Það er einnig staðreynd að Evrópuandstæðingar eru að hafa íslensku þjóðina að fíflum með fullyrðingum sínum um Evrópusambandið. Enda eru þessar fullyrðingar ekki byggðar á neinu nema ofsa-tortryggni í garð útlendinga og Evrópu. Á sama tíma dáist þetta fólk hinsvegar mikið af hægri-öfgamönnum í Bandaríkjunum og því sem þeir eru að gera þar. Þá sérstaklega tepokaliðinu þar í landi.

Evrópuandstæðingar eru þó fyrst og fremst varðhundar hinna íslensku sérhagsmuna, og þeir verja fjósabitan kröftulega þessa dagana. Enda feitum verðlaunum lofað ef þeim tekst að halda Íslandi fyrir utan Evrópusambandið næstu árin og áratugina.

Birt þann

Verður mikil eftirsjá hjá íslendingum á morgun

Það má búast við því að þeir sem kusu Ólaf Ragnar Grímsson sem Forseta Íslands í dag muni sjá eftir því á morgun. Þegar farið er að þynnast í múgæsingunni á Íslandi, og áróðurinn farinn að dofna. Almenn skynsemi segir nefnilega að það er ekki hollt fyrir fólk að vera lengi við völd. Ólafur Ragnar Grímsson er ekkert undanþeginn þeirri reglu frekar en annað fólk.