Lög verði sett á LÍÚ

Ég legg til að neyðarlög verð sett á LÍÚ og á sama tíma verði hafin heildarrannsókn á starfsemi LÍÚ. Enda er ljóst að LÍÚ er gjörspillt samtök, sem er eitthvað á ekki þrífast á Íslandi. Það er einnig nauðsynlegt að rannsaka tengsl LÍÚ við Sjálfstæðisflokkinn og Framsóknarflokkin á undanförnum árum.

Það er einnig staðreynd að LÍÚ er að kúga sjómenn til hlýðni með þessari hegðun sinni. Þar sem þeir eru að vega að lífsviðurværi sjómanna með því að fara í þessar ólöglegu aðgerðir gegn stjórnvöldum á Íslandi.

Það er þó ekki allt slæmt við þetta stopp á veiðum í kringum Ísland. Þetta gerir fiskistofnum bara gott, og kemur hugsanlega sér vel varðandi stærð fiskistofna til lengri tíma litið.

Bönnum allar fiskveiðar í kringum Ísland

Þar sem að LÍÚ ætlar sér að stoppa allar fiskveiðar í kringum Ísland núna í viku. Þá legg ég til að allar fiskveiðar verði bannaðar í kringum Ísland um nokkura ára skeið. Kosturinn við þessa aðgerð er sá þetta mun gefa fiskistofnum tækifæri til þess að jafna sig og vaxa á meðan á þessari friðun stendur. Síðan er það ómældur kostur að LÍÚ fer á hausinn yfir þetta tímabil. Eitthvað sem er orðið nauðsynlegt að gerist. Sérstaklega í ljósi milljarða afskrifta sem hafa átt sér stað undanfarin ár hjá þeim fyrirtækjum sem standa að LÍÚ.

Síðan þegar fiskveiðar verða leyfðar aftur í kringum Ísland er hægt að gera það með réttlátum reglum. Alveg án truflana frá gjörspilltu fólki eins og það sem er að finna í LÍÚ. Síðan er það bara aukabónus að sjálfstæðisflokkurinn yrði marklaus smáflokkur í kjölfarið, eins og hann er svo sem í raun. Hinsvegar lætur sjálfstæðisflokkurinn eins og að þetta sé alvöru stjórnmálaflokkur í skjóli fjármagns sem hann hefur fengið frá LÍÚ í gegnum árin og áratugina. Svona eins og framsóknarflokkurinn, sem er á spenanum hjá Bændasamtökum Íslands.

Forseti Íslands í Rannsóknarskýrslu Alþingis

Forseti Ísland er ekki eins saklaus af efnahagshruninu á Íslandi og hann lætur í veðri vaka. Enda er það staðreynd að Foresti Íslands var á fullu að taka þátt í útrásinni á sínum tíma. Eins og stendur í Rannsóknarskýrslu Alþingis.

[…]

Í uppgangi áranna eftir aldamótin 2000 var vinsælt að tala um „nýja hagkerfið“
eða hagkerfi 21. aldarinnar. „Nýja hagkerfinu“ fylgdu nýir siðir sem
ekki geta talist beinlínis umhverfisvænir. Margir forsvarsmenn fyrirtækjanna
komu sér upp bækistöðvum erlendis til að sinna auknum umsvifum
þar, en árið 2004 birti Frjáls verslun frétt um að fjöldi íslenskra athafnamanna
væri fluttur til London.281 Nokkrir íslensku auðmannanna keyptu
sér einkaþotur til þess að fara á milli landa. Björgólfur Thor reið á vaðið
2005 og keypti sér einkaþotu sem kostaði á annan milljarð króna ef marka
má fjölmiðla.282 Stofnað var sérstakt leiguflugfélag til að þjóna skottúrum
auðmanna.283 Sumarið 2006 lentu einkaþotur um fjögur hundruð sinnum
á Reykjavíkurflugvelli en ekki er þar með sagt að allar hafi verið í eigu eða
þjónustu Íslendinga.284 Í frétt í einu dagblaðanna árið 2007 kemur fram að þá
stóðu ellefu einkaþotur á Reykjavíkurflugvelli.285 Ýmsir fengu að fljóta með
í ferðum auðmanna, t.d. forseti Íslands og kona hans, eins og fram kemur
á öðrum stað í skýrslu þessari. Þá voru þess dæmi að auðmenn keyptu sér
þyrlur til að ferðast um innan lands.286

[…]

Bls, 83. Aðdragandi og orsakir falls íslensku bankanna 2008 og tengdir atburðir

Þetta er þó bara byrjunin.

[…]

Forseti Íslands og forsetaritari flugu 4. maí 2007 með Ingibjörgu
Pálmadóttur
og Skarphéðni Steinarssyni hjá Baugi frá Kaupmannahöfn til
Reykjavíkur. Leigð var einkaþota til fararinnar. Það má hafa til marks um
ónákvæmni þeirra gagna sem vinnuhópurinn hafði undir höndum að forsetinn
sást ekki á fleiri farþegalistum. Snemma árs 2009 sendi Fréttablaðið fyrirspurn
til forsetaembættisins um það hversu oft forsetinn hefði flogið með
einkaþotum í eigu eða leigu íslenskra fyrirtækja á tímabilinu 2005–2008.
Samkvæmt svari embættisins flaug forsetinn níu sinnum með slíkum aðilum
til ýmissa landa, þar á meðal til Kína og Búlgaríu. Vélarnar voru meðal
annars í eigu eða leigu Kaupþings, Actavis, Glitnis, Novator, FL Group og
Eimskipafélags Íslands.727
Að sögn flugmanns, sem sá mikið um einkaflug á vegum bankanna, kemur
það ekki á óvart að stjórnmálamenn sjáist nær ekkert á farþegalistum; farþegar
hafi langmest verið bankamenn og félagar þeirra úr fjármálageiranum.728

[…]

Bls 167 – 168. Aðdragandi og orsakir falls íslensku bankanna 2008 og tengdir atburðir

[…]

Í bókinni Sögu af forseta eftir Guðjón Friðriksson sagnfræðing segir: „Ólafur Ragnar Grímsson hefur í forsetatíð
sinni haldið fjölda fyrirlestra og talað um íslensku útrásina í viðtölum við
fjölmarga fulltrúa erlendra fjölmiðla, blaða, sjónvarpsstöðva, útvarpsstöðva
og viðskiptatímarita.“731 Þegar rauðu ljósin tóku að blikka árið 2006 og svo af
auknum krafti 2007 og í upphafi árs 2008 var forsetinn einn þeirra sem taldi
gagnrýni á íslenskt viðskiptalíf og hættumerkin sem bent var á orðum aukin,
Íslendingar yrðu að kynna málstað sinn betur, endurtók hann margsinnis og
lagði áfram sitt af mörkum í ferðum og ræðum í þágu útrásarinnar.732
Í kjölfar hruns íslensks efnahagslífs hljóta að vakna margar spurningar
um hlut forsetaembættisins í útrásarsögunni, ekki síst í ljósi endaloka sumra
þeirra fyrirtækja sem fremst voru í flokki og þess sem fram hefur komið um
starfsemi þeirra. Var embætti forseta Íslands misnotað í þágu útrásarinnar
til að gera einstaka forkólfa og fyrirtæki trúverðug gagnvart erlendum fjárfestum?
Var það hlutverk sem forsetinn tók að sér eðlilegt þar sem átti í hlut
þjóðhöfðingi sem á að vera sameiningartákn þjóðarinnar? Hver var þáttur
forsetans við að halda á lofti gagnrýnislausri lofgjörð um yfirburði íslenskra
athafnamanna eða „athafnaskálda“, eins og hann kallaði þá margsinnis í ræðum
og fyrirlestrum heima sem erlendis? Hverjum var forsetinn og embætti hans
að þjóna og hvert á hlutverk forseta Íslands að vera?

Ræður forsetans
Árið 2000 var forseti Íslands farinn að láta verulega til sín taka í þágu viðskiptalífsins,
m.a. var hann það ár viðstaddur opnun útibús Kaupþings í
Lúxemborg sem var fyrsta útibú íslensks banka erlendis.733 Sama ár flutti
hann ræðu í hádegisverði íslensk-ameríska viðskiptaráðsins í Los Angeles þar
sem fram koma nokkur þau leiðarstef sem síðar urðu einkennandi fyrir málflutning
hans.734 Með heimsókn sinni til Rússlands í apríl 2002 tók forsetinn
fyrir alvöru að mynda tengsl við rísandi stjörnur í íslensku viðskiptalífi. Í
kjölfarið hóf hann að flytja fyrirlestra um íslenskt viðskiptalíf. Í heimsókninni
til Rússlands kynntist forsetinn Björgólfi Thor Björgólfssyni sem átti í
miklum viðskiptum þar og notaði hann þá tækifærið og kynnti Björgólf fyrir
rússneskum ráðamönnum.735
Mánuði síðar hélt forsetinn erindi við Harvard-háskóla í Bandaríkjunum
um tækifæri smárra ríkja á tímum alþjóðavæðingar. Erindið er athyglisvert
vegna þess að þar er kenningin um sérstöðu íslenskra athafnamanna tekin að
mótast fyrir alvöru. Forsetinn var ákaflega jákvæður í garð alþjóðavæðingarinnar
og minntist ekkert á skuggahliðar hennar og gagnrýni á hana eða að
eitthvað bæri að varast. Forsetinn talaði um „hagkerfi 21. aldarinnar“ sem
nýtt fyrirbæri sem gæfi fyrirtækjum frá smáríkjum kost á að verða risastór
og smáríkjum tækifæri til að beita sér og leggja heiminum ýmislegt til. Ísland
væri kjörið dæmi um slíkt með sinn öfluga sjávarútveg, velferðarkerfi og vel
menntað fólk. Forsetinn rifjaði upp hvernig stjórnvöldum (sem hann hafði
tilheyrt sem fjármálaráðherra) hefði ásamt aðilum vinnumarkaðarins tekist
að ná tökum á verðbólgu og skapa stöðugleika um 1990: „Samkeppni,
gegnsæið og persónutengslin sem smæðin skapar höfðu án efa veruleg áhrif á að með samræmdum aðgerðum tókst að varðveita stöðugleikann. Smáríki
geta því með agaðri hagstjórn náð jafnvæginu sem nauðsynlegt er til að geta
til lengdar notið farsældar í efnahagslífi.“736 Síðan nefndi forsetinn hvernig
Íslendingar hefðu nýtt sér tækifærin: „Alþjóðavæðingin getur fært smáríkjum
nýtt blómaskeið ef hagstjórnin tekur á agaðan hátt mið af þeim kröfum sem
opnun hagkerfanna felur í sér.“737 Þá vék forsetinn að útrásinni og rakti hvernig
íslenskir athafnamenn væru að kaupa upp verslunarkeðjur í Bandaríkjunum
og Bretlandi.
Við vitum nú að „nálægðin“ var allt of mikil og „gegnsæið“ var lítið sem
ekkert. Forsetinn sagði einnig: „Vinnumenningin frá tímum sjósóknar og
búskapar á fyrri öldum þegar keppst var við að bjarga aflanum og heyfengnum
hvað sem tímanum leið hefur greinilega umbreyst í athafnaanda á hörðum velli
heimsviðskiptanna, rætur íslenskrar menningar skapa nú frumkvöðulsvilja og
framtakssemi sem fellur vel að þörfum hins alþjóðlega markaðar. Fámennið á
fyrri tíð færir okkur þannig ávinning á tímum hnattvæðingar.“738 Slíkir menn
væru athafnaskáld, sagði forseti Íslands í Harvard-háskóla. Orðræða forsetans
var ákaflega karlmiðuð, vísað var til sjómanna og bænda, athafnaanda,
frumkvöðulsvilja, framtakssemi og vinnusemi dásömuð. Allt eru þetta eiginleikar
sem tengdir hafa verið sérstaklega við karlmennsku.739 Forsetinn taldi
vinnumenningu innan fjármálafyrirtækja til fyrirmyndar en spyrja má hversu
fjölskylduvænt það vinnuumhverfi var. Vinnuálag var gífurlegt og vinnutími
langur um leið og laun voru árangurstengd og þeir umsvifalaust látnir víkja
sem ekki þóttu standa sig nógu vel, hvað þá ef þeir voru á annarri skoðun en
þeir sem stýrðu fyrirtækjunum.740
Í október 2003 hélt forsetinn ávarp á fjárfestingarráðstefnu í Kaupmannahöfn.
Þá kynnti hann erlendum þátttakendum í fyrsta sinn kenningu
sína um þá þætti sem skiptu sköpum við að tryggja velgengni íslensks viðskiptalífs
á erlendri grundu. Þessum þáttum, sem voru sex talsins, átti eftir
að fjölga. Í fyrsta lagi nefndi forsetinn að mikil samskipti væru milli manna
innan viðskiptalífsins, þvert á fyrirtæki og greinar. Í öðru lagi væri viðskiptalífið
mjög árangursmiðað, gengið væri hreint til verks við að leysa verkefnin
og minnisblöð og fundargerðir væru ekki að þvælast fyrir. Í þriðja lagi væri
íslensk framkvæmdagleði laus við skriffinnskuaðferðir, hugsanlega vegna
mannfæðar, en um leið fengju athafnamenn aukið frelsi. Í fjórða lagi væru
samskipti mjög persónuleg, þau byggðust á trausti milli manna í fornum anda.
Það gæfi færi á meiri hraða við ákvarðanatöku. Í fimmta lagi hefði frumkvöðlahugarfar
þróast um aldir við veiðar og landbúnað þar sem frumkvæði
einstaklingsins skipti sköpum í baráttu við náttúruöflin. Þetta hugarfar væri
nú orðið drifkraftur í nútímaviðskiptum. Í sjötta lagi væri svo sköpunarkrafturinn.
Íslendingar hefðu ætíð dáðst að skáldum sínum og sköpun þeirra,
krafturinn væri nú „athafnaskáldanna“ sem nytu virðingar.741

[…]
maí 2005 flutti forsetinn ræðu í Walbrook-klúbbnum í London sem oft
hefur verið vitnað til. Eins og í fyrri ræðum fór forsetinn yfir áhrif alþjóðavæðingar,
upplýsingatækninnar og möguleika smáríkja í „nýja hagkerfinu“.
Hann fór yfir helstu fyrirtækin í útrásinni, allt frá Baugi til Bakkavarar og
Kaupþings og dró saman þrettán helstu einkenni íslensku útrásarinnar.
Þegar þessi þættir legðust saman yrði til samkeppnishæft umhverfi sem gæfi
færi á sigrum og ávinningum.744 Til að gera langa sögu stutta má segja að
Walbrook-ræðan hafi verið endurtekin margsinnis á næstu árum, m.a. að
hluta til í Kínaferð forsetans nokkrum vikum síðar. Þangað hélt forsetinn
með um það bil 100 fulltrúa íslenskra fyrirtækja og nokkra fulltrúa íslenskra
háskóla.

Víkur þá sögunni að fyrirlestri þeim sem forsetinn flutti hjá Sagnfræðingafélaginu
í janúar 2006 en þá var að hefjast fyrirlestraröð undir yfirskriftinni:
Hvað er útrás? Fyrirlesturinn var fluttur í þann mund sem gagnrýnin
umræða var að hefjast í erlendum blöðum, t.d. í Danmörku, um íslensku
útrásina. Fyrirlesturinn var að kjarna til Walbrook-ræðan en að þessu sinni
flutt á íslensku. Þarna fengu Íslendingar fyrir alvöru að kynnast málflutningi
forsetans og kenningu hans um sérkenni Íslendinga hér heima og á eigin
tungu. Forsetinn sagði m.a.: „Útrásin er byggð á hæfni og getu, þjálfun og
þroska sem einstaklingarnir hafa hlotið og samtakamætti sem löngum hefur
verið styrkur okkar Íslendinga […]. Lykillinn að árangrinum sem útrásin
hefur skilað er fólginn í menningunni, arfleifðinni sem nýjar kynslóðir hlutu
í vöggugjöf, samfélaginu sem lífsbarátta fyrri alda færði okkur, viðhorfum
og venjum sem eru kjarninn í siðmenningu Íslendinga.“745 Forsetinn fór yfir
kenninguna um þættina sem mótuðu íslenska andann, að þessu sinni nefndi
hann tíu atriði. Forsetinn klykkti út með því að líkja íslensku samfélagi við
ítalska endurreisn, renaissans, „þar sem blómaskeiðið byggðist jöfnum hönd-um á viðskiptum, vísindum, listum og samfélagi fólks sem skarar framúr á
ólíkum sviðum.“746 Forsetinn hafði einnig uppi almenn varnaðarorð um að
útrásarmenn glötuðu ekki tengslum við samfélagið.
Þessi fyrirlestur féll ekki í góðan jarðveg. Fjöldi sagnfræðinga gagnrýndi
forsetann harðlega fyrir alhæfingar, þjóðernishroka og úreltar gamaldags
túlkanir á sögunni sem ekki byggðust á nútímarannsóknum hvað þá nútímakenningum
í sagnfræði.747
Forsetinn lét gagnrýnina sem vind um eyru þjóta og endurtók ræðu
sína á næstu tveimur árum, m.a. í maí 2006 á málþingi sem Kaupþing hélt
í Helsinki, á fundi í The Bource Club í sömu borg og svo skömmu síðar í
London á ráðstefnunni Ísland í London – samvinna til árangurs. Þá hafði
íslenska „efnahagsundrið“ sætt mikilli gagnrýni greinenda og fjölmiðla, ekki
síst í Danmörku. Þeir bentu á að þessi útþensla gæti ekki staðist til lengdar.
Einu af erindum forsetans í ferðunum til Finnlands og Englands var greinilega
ætlað að slá á slíkar gagnrýnisraddir. Hann var því í hópi þeirra ráðamanna
sem héldu í víking útrásinni til varnar. Á þessu tímabili sagði forsetinn
um bankana: „Yes, the future does indeed offer fascinating opportunities
– and the growing strength of the Icelandic banking sector will, as before,
play a crucial role, both in itself and by providing valuable connections to
the international
banking community […] Somehow the nature
of banking
seems to offer small states favourable opportunities, giving them competitive
advantage both now and in earlier times.“748 Forsetinn taldi greiningar og
gagnrýni erlendra aðila storm í vatnsglasi og sagði eins og fleiri að Íslendingar
yrðu að kynna málstað sinn betur. Allir þeir sem kynntu sér rækilega hvað
gerst hefði á Íslandi fylltust bjartsýni og jákvæðni í garð íslenskra athafnamanna.
749
Í upphafi árs 2008 var orðið ljóst að mikill vandi var framundan þótt
ráðamenn gerðu lítið úr honum. Um leið og forsetinn hélt áfram að mæra
útrásina tók hann einnig að draga í land. Í nýársávarpi 1. janúar 2008 sagði
hann: „Þanþolið í hagkerfinu hefur á köflum reynst ótrúlegt en nú bendir
margt til að hollt sé að ganga hægar um gleðinnar dyr, nema staðar um stund
og hugleiða hvað skiptir mestu.“750

[…]

Forseta Íslands var boðið til Kína og hann fór í sína fyrstu Kínaför sem
forseti árið 2005. Um hundrað manns voru með í för, þar á meðal allir helstu
aðalleikararnir í útrásinni, frá fjárfestunum Björgólfi Thor Björgólfssyni, Jóni
Ásgeiri Jóhannessyni og Hannesi Smárasyni til bankastjóranna Hreiðars Más
Sigurðssonar og Sigurjóns Þ. Árnasonar. Forsetinn fór aftur til Kína árið
2007, að þessu sinni í einkaþotu og var flugið kostað af Glitni. Ferðin var farin
í þágu athafnaskáldanna og var forsetinn m.a. viðstaddur opnun kæligeymslu
í eigu Eimskips.757
Útibúum banka fjölgaði. Á árunum 2005–2007 var forsetinn viðstaddur
opnanir nokkurra bankaútibúa og tók þá um leið þátt í ráðstefnum þar sem
hann flutti fyrrnefndar ræður um yfirburði Íslendinga. Í nóvember 2005 var
hann viðstaddur opnun á útibúi Glitnis í London og 2006 var hann á viðskiptaþingum
í Helsinki og London í boði Kaupþings.
Í september 2007 var
forsetinn viðstaddur opnun útibús Glitnis í New York og tók þátt í ráðstefnu
um orkumál sem kostuð var af Glitni. Árið 2007 heimsótti forsetinn útibú
Glitnis og Kaupþings í Osló og sama ár var hann viðstaddur opnun útibús
Landsbankans í Winnipeg.758 Forsetinn þjónaði því öllum stóru bönkunum.

Bls 173 – 175 (endir). Aðdragandi og orsakir falls íslensku bankanna 2008 og tengdir atburðir

[…]

Bréfin
Tekið skal fram að forsetinn hefur
sinnt þeirri kurteisi að þakka fólki fyrir móttökur og aðstoð en bréfin sýna
að hann tók einnig þátt í fyrirgreiðslu í þágu ýmissa aðila. Forsetaembættið
afhenti alls 18 bréf og verða gerð að umtalsefni þau bréf sem varpa ljósi á hlut
forsetans í þjónustu við stóru útrásarfyrirtækin.
11. júlí 2002 skrifaði forsetinn bréf til Björgólfs Thors Björgólfssonar í
kjölfar fyrrnefndrar heimsóknar til Rússlands. Hann skrifaði: „Heimsóknin
(til Rússlands) staðfesti nýja tíma í samskiptum Rússa og Íslendinga á öllum
sviðum. Á vettvangi viðskipta eiga þú og aðrir frumherjar ríka hlutdeild í
glæsilegri sókn íslenskra fyrirtækja og rússneskra samstarfsaðila þeirra á
fjölmörgum sviðum atvinnulífs í Rússlandi.“
10. janúar 2005 skrifaði forsetinn til krónprins Aleksanders og krónprinsessu
Katarinu í Belgrad í Serbíu til að mæla með Björgólfi Thor: „We hope
that you will continue the contact with Björgólfur Thor Björgólfsson since,
as we told you, both his personality and his business success could make him
a great asset as well as a good friend to you personally as well as to your
country.“ Síðar sama ár skrifaði forsetinn einnig allítarlegt meðmælabréf fyrir
Björgólf Thor til forseta Búlgaríu.

Leiðir íslenskra fjármálafyrirtækja lágu til allra átta. 12. janúar 2006
skrifaði forsetinn til Nursultans A. Nazarbeyev, forseta Kazakstan, í þágu
Creditinfo: „As an example of the positive and successful cooperation
between Iceland and Kazakstan, I would like to draw your attention to the
cooperation between First Credit Bureau of Kazakstan and Creditinfo Group
Ltd., a leading Icelandic credit management company, mainly owned by the
largest Icelandic banks, Kaupthing Bank and the National Bank of Iceland.“
28. janúar 2007 skrifaði forsetinn til Als Gore, fyrrverandi varaforseta
Bandaríkjanna, vegna væntanlegrar þátttöku sinnar í ráðstefnu á vegum
Gores: „The President‘s Lecture will be sponsored by Glitnir Bank (www.
glitnir.is) The bank has in recent years made clear energy investments one of
its three main portfolios.“
Í tengslum við heimsókn forsetans til Kína í júní 2007 skrifaði forsetinn
bréf til Hus Jinto, forseta Kína, 1. ágúst 2007: „In the meeting I had on the
12th of June with the delegation from the Chinese energy company Sinopec,
I expressed
strong support for the Sinopec proposal to create in cooperation
with Icelandic partners, including Glitnir Bank, more geothermal energy
projects
in China in order to enable China to achieve a growth of green energy.“
Undir lok útrásarskeiðsins fóru fjármálamenn að beina sjónum til olíuríkjanna
við Persaflóann, bæði til að opna útibú og til að leita að fjárfestum,
raunverulegum eða óraunverulegum. Forsetinn lét ekki sitt eftir liggja til að
greiða þeim för. Hann skrifaði kurteisisbréf til emírsins af Katar 4. febrúar
2008, rétt í þann mund sem Davíð Oddsson, seðlabankastjóri, kom heim eftir
erfiða fundi með fulltrúum breskra fjármálafyrirtækja.
23. apríl 2008 skrifaði forsetinn bréf til krónprinsins í Sameinuðu arabísku
furstadæmunum, Sheiks Mohammed Bin Zayed Al Nahyan. Þar segir:
„In this respect I was very pleased to learn from my friend Mr. Sigurdur
Einarsson, the Chairman of Kaupthing Bank, the largest Icelandic bank, that
it had been selected by Masdar and Mubadala as one of the candidate banks
for the role of Strategic Financial Advisor to the Masdar City development.“

Enn skrifaði forsetinn í þágu Sigurðar Einarssonar, sem hann vísaði til
sem vinar síns í síðastnefndu bréfi, nú til manns sem síðar kom við sögu
Kaupþings. 22. maí 2008 skrifaði forsetinn til emírsins Hamads Bin Khalifa
Al Thani í Katar og sagði: „As I emphasized in our discussion on Tuesday,
there are now three main pillars in the evolution of our growing cooperation:
1. Banking and finance where the negotiations with Kaupthing Bank have a
priority role.“ Forseti Íslands átti samkvæmt bréfinu fund eða samtal við Al
Thani sem keypti hlutabréf í Kaupþingi með peningum frá Kaupþingi en það
er önnur saga.

[…]

Bls 175 – 177. Aðdragandi og orsakir falls íslensku bankanna 2008 og tengdir atburðir

Það eru kannski íslendingar sem vilja svona Forseta á Íslandi. Ég vil hinsvegar ekki sjá svona spilltan einstakling í embætti Forseta Íslands. Hver sá sem kýs Ólaf Ragnar er að kjósa svona hegðun aftur yfir sig. Enda má ljóst vera að Ólafur Ragnar hefur ekkert breyst síðan árið 2008. Jafnvel þó svo að hann sé að leika eitthvað annað í fjölmiðlum Íslands.

Merki um yfirvofandi einræði

Það er svo merkilegt með stjórnamálaflokkana Sjálfstæðisflokkin og Framsóknarflokkin að þeir eru á móti breytingum sem styrkja og gera lýðræði á Íslandi skilvirkara og styrkara. Sérstaklega í ljósi þess að það var veikt lýðræði sem spilaði sitt hlutverk í árunum sem voru á undan efnahagshrun árinu 2008. Andstaða þessara stjórnamálaflokka gegn betra og sterkara lýðræði á Íslandi segir það að þeir vilja veikt lýðræði á Íslandi. Vegna þess að slíkt gefur fólki að bak við þessum stjórnmálaflokkum tækifæri til þess að hagnast með óeðlilegum hætti. Eins og toppanir í þessum stjórnmálaflokkum hafa í raun gert alla lýðræðissöguna í skjóli lýðræðis sem stendur höllum fæti á Íslandi.

Þetta er það sem Sjálfstæðisflokkurinn og Framsóknarflokkurinn hafa verið að gera síðan árið 2008. Komið í veg fyrir nauðsynlegar breytingar á lýðræðinu, sem hugsanlega geta komið í veg fyrir annað efnahagshrun á Íslandi í líkingu við það sem varð árið 2008. Græðgin hefur hinsvegar ekkert siðgæði. Hvorki Sjálfstæðisflokkurinn og Framsóknarflokkurinn hafa snefil af siðgæði í dag, og haga sér samkvæmt því.

Hegðun Ólafs Ragnars Grímssonar, Forseta Íslands er síðan efni í aðra bloggfærslu. Þar er líka skortur á siðgæði, og þar er einnig að finna merki um einræðistakta sem er mjög slæmt mál.

Íslenska þjóðin sem fær það sem hún biður um

Íslendingar hafa gjarnan hrósað sér fyrir að vera bestir í hinu og þessu. Alla jafnan alveg óverðskuldað og alla jafna byggt á sögusögnum nútímans sem íslendingar hafa sjálfir skapað í gegnum tíðina. Ein stærsta sjálfsblekking íslendinga síðustu ár er sú blekking að á Íslandi sé grundvöllur fyrir efnahagslífi sem getur staðið fyrir utan hið alþjóðlega kerfi. Ennfremur er það mjög sterk sjálfsblekking að íslendingar geti rekið gjaldmiðil sinn svo vel sé. Þá er ég að tala um íslensku krónuna, sem síðan árið 1918 hefur fallið um 2200 danskar krónur á 94 árum. Enda var það svo að íslenska krónan og hin danska skildu jafnar árið 1918 á genginu 1:1. Á þessum tíma hefur danska krónan sjálf tapað einhverju af verðgildi sínu, enda er hætt að nota 10 og 25 aura í Danmörku.

Íslendingar hafa síðan árið 2008 kvartað mikið yfir því ástandi sem hefur skapast á Íslandi í kjölfarið á efnahagskreppunni, sem kom til vegna banka-sjálfsblekkingarinnar á Íslandi. Þar sem íslendingar trúðu því að hægt væri að stórt bankakerfi á ónýtum grunni sem hin íslenska króna vissulega er, og hefur alltaf verið. Þegar það litla sem hélt hinu íslenska bankakerfi uppi fór að gefa sig árin fyrir efnahagshrunið á Íslandi. Þá var slíkt alla jafna blásið af sem öfundsýki, árásir á íslenskt efnahagslíf og þar fram eftir götunum. Jafnvel var svo langt gengið af ráðherrum, þingmönnum og fleirum að allir þeir sem voguðu sér að benda á ónýtar undirstöður voru kallaðir öllum illum nöfnum, og að þeir jafnvel vissu ekkert hvað þeir væru að tala um. Enda var litið á það sem svo að á Íslandi væri ekkert að efnahagnum og allt í blóma.

Allt þetta hrundi í Október 2008 með látum þegar allt fjármálakerfið á Íslandi varð gjaldþrota. Bankanir og flest allir sparisjóðirnir á Íslandi. Einu sparisjóðirnir sem lifðu efnahagshrunið af voru þeir sparisjóðir þar sem ekki var verið að eltast við stofnbréfin í þeim, og síðan þeir sparisjóðir þar sem hluthafar samþykktu ekki söluna á stofnbréfum í viðkomandi sparisjóði. Áhrifin af þeirri blekkingu að hægt væri að græða á loftinu eru alvarlegar. Þá helst fyrir það fólk sem lét blekkja sig til þessara kaupa. Enda er margt af þessu fólki stórskuldugt í dag og hugsanlega er engin lausn fyrir það í dag.

Sjálfstæðisflokkurinn og framsóknarflokkurinn eru með meirihlutavald með beinum og óbeinum hætti í öllum fjölmiðlum á Íslandi. Hvort sem það er staðarblaðið á Ísarfirði eða Morgunblaðið. Sjálfstæðisflokkurinn hefur einnig mikil óbein völd á fréttablaðinu. Þrátt fyrir áróður um annað. Það sem munar er bara að þetta er annar armur sjálfstæðisflokksins, en sjálfstæðisflokkurinn er þetta engu að síður. Restin er síðan framsóknarflokkurinn með, þar sem því er við komið. Hugsanlega er vikublaðið DV eina blaðið sem er tiltölulega laust við áhrif þessara tveggja stjórnmálaflokka. Þess í stað tel ég hinsvegar að DV sé meira undir áhrif af Vinstri Grænum og tengdum aðilum. Ég álít pólitísk tengsl dagblaða eins og þau koma fram á Íslandi núna í dag vera stórt vandamál, og það fer aðeins versnandi.

Tengsl hagsmunaaðila við stjórnmálaflokka á Íslandi er stórt vandamál, enda bíður það upp á spillingu og valdníðslu. Eins og hefur verið að gerast á undanförnum árum. Þetta er hluti af vandamálinu á Íslandi, og mun halda áfram að grafa undan efnahag Íslands og stjórnkerfinu nema að þessu verði breytt.

Það þýðir lítið að tala um efnahagsmál við íslendinga. Til þess eru þeir of stoltir til þess að hlusta, og láta hagsmunaaðila sem berjast gegn aðild Íslands að Evrópusambandinu hafa of mikil áhrif á sig. Á meðan svo er munu íslendingar vera með ónýtan gjaldmiðil og síðan sveiflukennt efnahagslíf með tilheyrandi vandamálum. Mér þykir ljóst að íslendingar þurf að fara alveg á botninn áður en það verður breyting hjá Íslensku þjóðinni. Íslendingar munu þurfa að fara svipað á botninn og Grikkir hafa verið gera undanfarið. Það sem mun lærast verður bæði erfitt og dýrt fyrir íslendinga, en alveg þess virði þegar fram líða stundir fyrir íslenska þjóð.

Samkvæmt nýjustu skoðanakönnun Gallup þá er sjálfstæðisflokkurinn kominn með 33% fylgi, og framsóknarflokkurinn 13% fylgi. Það er því ekki langt að bíða þangað til að nýr botn næst á Íslandi í efnahagsmálum og vandræðum þeim tengdum.

Stjórnmálamenn sem eru til óþurftar í íslensku samfélagi

Ef að það er eitthvað sem ég er orðin þreyttur á Íslandi. Þá er það órökrétt andstaða við Evrópusambandið sem er að finna á Íslandi. Fyrir það fyrsta þá eru stefnuskrár flestra íslenskra stjórnmálaflokkar fullar af rusli og hugmyndum sem munu aldrei nokkurntíman ganga upp með núverandi skipulagi. Ég get fullyrt þetta með hliðsjón af sögunni á Íslandi síðustu 50 ár. Enda hafa stefnuskrár stjórnmálaflokka á Íslandi ekki breyst svo mikið á þessum tíma. Loforðin breytast bara í takt við andann í þjóðfélaginu, innihaldið er hinsvegar það sama og hefur ekkert breyst undanfarna áratugi. Íslendingar endurtaka sömu efnahagskreppuna á rúmlega 10 til 20 ára fresti að jafnaði. Skella öllu saman í höft næstu árin á eftir og vona það besta. Þetta hefur verið aðferðin á Íslandi undanfarin ár til þess að leysa efnahagskreppur. Vandamálið við þessa aðferð er að þetta er vond aðferð til þess að leysa efnahagskreppur. Sérstaklega vegna þeirrar staðreyndar að íslenska hagkerfið er byggt á efnahagsbólum sem endurtaka sig á nokkura ára fresti. Efnahagsbólur sem enda síðan í efnahagskreppu með tilheyrandi skuldavandræðum almennings og fyrirtækja á Íslandi.

Þetta er gömul saga og ný á Íslandi. Enda er eina leiðin á Íslandi til þess að halda jafnvægi í hagkerfinu að gera alla (eða sem næst því) gjaldþrota reglulega á Íslandi. Svipta fólk eignum sínum í gegnum skuldir sem ekki er hægt að borga upp. Þá annaðhvort með gífurlega háum vöxtum (Ísland 1970 – 1982), eða þá með verðtryggingu sem hækkar lán fólks á Íslandi upp í hið óendalega (Ísland 2008 – til dagsins í dag). Það er alveg ljóst að þetta verður endurtekið á Íslandi eftir rúmlega 30 ár ef engu verður breytt í efnahagsmálum íslendinga. Það er skelfilegt til þess að hugsa að íslendingar sætti sig við þetta, og telji að engu sé hægt að breyta í þessum málum. Ástæðan fyrir því er áróður óþarfa stjórnmálamanna, manna sem njóta þeirra hagsmuna að vera á undan öllum öðrum þegar ný kreppa skellur á Íslandi og koma sér og sýnum í skjól undan kreppunni, en láta síðan almenning blæða á sama tíma. Þessu verður að breyta á Íslandi, þar sem efnahagslegur óstöðugleiki er mjög dýr og hefur alltaf verið það.

Í Evrópu hafa menn fengið sig fullsaddan af svona ósögðuleika og vinna núna saman gegn þessum óstöðugleika. Það er hinsvegar þannig að þjóðir Evrópu vita margar hverjar fullvel að kreppur koma með regulegu tímabili og það er lítið hægt að gera varðandi þær. Hinsvegar hafa þjóðir Evrópu brugðist við með því að þétta efnahag sinn eins og hægt er, en það byggir auðvitað á trausti sem hefur brugðist í tilfelli Grikklands, svo einhver dæmi séu nefnd. Þessi aðferð Evrópuþjóðanna til þess að koma í veg fyrir óstöðugleika kallast í dag Evrópusambandið.

Árið 2009 sóttu íslendingar um aðildEvrópusambandinu. Síðan þá hafa stjórnmálamenn á Íslandi verið að berjast gegn þessari aðildarumsókn með skipulögðum hætti. Sumir af þessum stjórnmálamönnum hafa gengið svo langt að reyna eyðileggja aðildarferlið með skipulögðum skemmdarverkum í stjórnsýslunni. Þessir stjórnmálamaður var ráðherra Vinstri Grænna, þangað til að hann var rekin fyrir að vera vanhæfur ráðherra með meiru. Þetta er svo sem ekkert einsdæmi. Þar sem ekki minna en tveir ráðherrar komu núna fram í dag og voru að boða áframhaldandi skemmdarverk á aðildarferli Íslands inn í Evrópusambandið. Annar þessara ráðherra gerir það undir því yfirskyni að búið verði að semja um aðild Íslands að Evrópusambandinu fyrir næstu kosningar, sem eru næst árið 2013 í Maí. Eitthvað sem má vera ljóst að mun ekki takast, enda stendur talsvert mikið útaf í viðræðunum vegna skemmdarverka ráðherra Vinstri Grænna. Hinn ráðherran, sem svo óheppilega vill til að fjármálaráðherra, landbúnaðarráðherra og eitthvað fleira ráðherra segir að það verði enginn afsláttur gefinn í viðræðum við Evrópusambandið. Á mannamáli þýðir þetta að Steingrímur J. ætlar sér að vera þverhaus og neita að samþykkja miðlunartillögur Evrópusambandsins. Ég reikna fastlega ekki með því að Steingrímur J. hafi mikinn áhuga á því að koma sjálfur með tillögur til þessa ð leysa þau vandamál sem upp munu koma í aðildarviðræðum Íslands og Evrópusambandsins.

Helstu skemmdarverk Vinstri Grænna er að neita að taka við IPA-styrkjum, sem eru ætlaðir til þess að styrkja stjórnsýsluna fyrir hugsanlega Evrópusambands aðild Íslands (í þessu tilfelli). Þetta er ekki bara skemmandi fyrir aðildarferlið í heild sinni, heldur hægir þetta einnig umtalsvert á því þar sem sú vinna sem hefði farið fram með þessum IPA-styrkjum tefst um óákveðin tíma í tilfelli stjórnsýslunar á Íslandi. Allt þetta hefur átt sinn þátt í því að aðildarviðræður Íslands og Evrópusambandsins eru ekki lengra komnar en raun ber vitni. Síðan notar Steingrímur J. makrílveiðar íslendinga til þess að tefja aðildarviðræður Íslands og Evrópusambandsins ennþá frekar.

Stjórnarandstaðan á Alþingi er ennfremur að mestu leiti öll gegn Evrópusambandsaðild Íslands. Engar fastar ástæður eru gefnar fyrir þessari andstöðu, ekkert frekar en hjá Vinstri Grænum. Heldur virðist hérna vera á ferðinni sérhagsmunagæsla, sem er síðan skreytt með þjóðrembingslegum rjóma ofan á toppin til þess að fela allt ógeðið sem er þar fyrir neðan. Allt saman voðalega skítugt og það er almenningur á Íslandi sem borgar allan þann kostnað af því að standa fyrir utan Evrópusambandið. Hver kostnaðurinn er falin í efnahagslegum óstöðugleika eins og ég nefndi hérna að ofan.

Ég álít að þeir stjórnmálamenn sem eru á móti Evrópusambandsaðild Íslands séu til óþurftar á Alþingi íslendinga, og þeim beri að sýna dyrnar í næstu kosningum árið 2013. Enda má ljóst vera að almenningur á Íslandi mun ekkert græða á því að standa fyrir utan Evrópusambandið. Þrátt fyrir lofræður sviksamra stjórnmálamanna um annað á Íslandi. Enda er það svo að fullyrðingar andstæðinga Evrópusambandsins á Íslandi eru innihaldslaust þvaður og hafa alltaf verið það. Enda er það svo að þegar andstæðingar Evrópusambandsins eru beðnir um staðreyndir máli sínu til stuðnings. Þá hlaupast þeir undan svörum eins hratt og þeir mögulega geta, og sjást síðan ekki aftur fyrr en þeir eru öruggir um að getað komið með sömu röngu fullyrðinguna aftur um Evrópusambandið. Það er að mínu mati algert lágmark að þeir sem fullyrða eitthvað um Evrópusambandið sýni fólki þá kurteysi að sanna mál sitt með heimildum og staðreyndum. Annað er argasti dónaskapur við umræðuna og íslensku þjóðina, og á ekki að lýðast í umræðunni eins og hún gerir í dag.

Helstu efnahagsvandamál íslendinga, fyrir utan óstöðugleika eru háir vextir, verðtrygging og allt það vesen sem þetta veldur á efnahag almennings á Íslandi. Staðreyndin er mjög einföld að það er eingöngu með því aðhaldi sem fæst með aðild Íslands að Evrópusambandinu það sé hægt að fá fram stöðugleika í efnahagsmálum íslendinga. Þetta krefst ekki neinna fórna, eins og andstæðingar Evrópusambandsins á Íslandi halda fram. Þetta krefst hinsvegar þess að íslendingar sýni af sér þá ábyrgð sem fullvalda og sjálfstæðri þjóð sæmir. Hingað til hafa íslendingar ekki sýnt það af sér, og hafa borgað fyrir það í samræmi við hegðun sína. Stjórnmálamenn sem styðja slíkt eru til óþurftar eins og áður segir. Það er hinsvegar alltaf á ábyrgð þeirra sem kjósa að vísa þessu fólki á dyr og halda því frá ákvarðarnartöku á Íslandi.

Það má einnig segja mörg orð um ábyrgð íslenskra fjölmiðla á þessu ástandi sem er ríkjandi á Íslandi. Sérstaklega þegar fjölmiðlar ráða til sín fyrrverandi forsætisráðherra, Seðlabankastjóra og annars gjörspillta menn til þess að skrifa fréttir af afleiðingum sinna eigin ákvarðana nokkur ár þar á undan. Slíkt er auðvitað ekkert nema ógeðfelld lygastarfsemi undir merkjum fjölmiðils sem segir frá fréttum. Ég er hérna að tala um Morgunblaðið, eins og flest allir ættu að hafa áttað sig á núna. Slíkum fjölmiðlum ber auðvitað að refsa, og almenningur á Íslandi getur auðvitað gert það án mikilla vandamála. Annars slíkur fjölmiðill á Íslandi, en þó öllu minni er Útvarp Saga, sem hefur meðal annars það eina hlutverk virðist vera að breiða út lygaáróður um Evrópusambandið á Íslandi. og reynir þar með að tryggja áframhaldandi fáfræði íslensks almennings um Evrópusambandið á Íslandi, og koma þannig í veg fyrir aðild Íslands að Evrópusambandinu. Slíkt mundi auðvitað viðhalda efnahagslegum óstöðugleika á Íslandi um ókomin ár.

Hvernig sem á þetta er litið. Þá hengur þetta allt saman á einn eða annan hátt með þeim afleiðingum sem það þýðir fyrir almenning á Íslandi, sem sjálfur ber fyrst og fremst ábyrgð á þessu ástandi. Enda ræður almenningur á Íslandi stefnunni óbeint í gegnum kosningar til Alþingis og sveitarstjórna á 4 ára fresti.

Hvað mig varðar. Þá styttist í að ég flytji aftur til Danmerkur á ný, enda ætla ég ekki að taka áhættuna á efnahagslegum óstöðugleika og að það eyðileggi fjárhag minn um ókomna áratugi. Jafnvel þó svo að ég skuldi ekki neitt og eyði ekki neinu. Þá mundi ég engu að síður borga með einum og öðrum hætti. Ég sem einstaklingur sætti mig ekki við það, og því kýs ég að flytja til Danmerkur. Þar er efnahagurinn að minnsta kosti stöðugur og Danmörk er nú þegar aðili að Evrópusambandinu og hefur verið það síðan árið 1973.

Fréttir af stjórnmálamönnum sem eru til óþurftar á Íslandi. Fréttir eru fluttar af hinum siðlausa fjölmiðli Morgunblaðinu. Ásamt einni frétt af Rúv.

Koma óþurftarmáli út úr heiminum (Rúv.is)
Enginn afsláttur í ESB-viðræðum (mbl.is)
Ögmundur: ESB-viðræðum ljúki fyrir kosningar (mbl.is)

Munu íslendingar sigra sjálfa sig á endanum

Íslenskir stjórnmálamenn eru þessa dagana mjög uppteknir við að reyna afskrifa efnahagshrunið á Íslandi, og síðan að reyna koma þeim undan sem báru ábyrgð á því hvernig efnahagshrunið var meðhöndlað. Enda gæti margt óþægilegt komið fram í vitnastúku, svo sem nokkur stór hneyksli, svindl, spilling og fleira í þeim dúr. Enda af nægu að taka á því sviði hjá íslendingum.

Það er ekki regla að ríki skulu vera til. Enda er það vel þekkt í sögunni að ríki hafi komið og farið. Bara á 20 öldinni þá hurfu mörg ríki í Evrópu og landamæri breyttust og hurfu jafnvel alveg. Á 21 öldinni hafa nokkur ríki orðið til og á sama tíma hafa önnur horfið. Það er ekkert sem segir að Lýðveldið Ísland muni verða til um alla framtíð. Sérstaklega ekki ef íslendingar eru ófærir um að taka á þeim málum sem upp koma. Þá sérstaklega þeim málum sem koma upp varðandi stjórn Íslands.

Sú krafa sjálfstæðisflokksins um að fella niður dómsmálið á hendur Geir Haarde er gott dæmi um mál sem er hættulegt lýðræðinu á Íslandi. Endalok þessa dómsmáls á hendur Geir Haarde mundi þýða að það yrði aldrei hægt að draga stjórnmálamenn til ábyrgðar á Íslandi fyrir afbrot í starfi. Enda gætu viðkomandi alltaf treyst á vernd flokksmanna sinna og annara stjórnmálaflokka ef út í það færi. Slíkt mundi grafa undan lýðræði á Íslandi. Núna á að reyna á þetta að hálfu sjálfstæðisflokksins, framsóknarflokksins og hluta af Vinstri Grænum og jafnvel einstaka þingmanni í Samfylkingunni. Slíkt er auðvitað til skammar og á ekki að lýðast.

Staðreyndaleysur Björns Bjarnarsonar á Evrópuvaktinni

Evrópuvaktin er eini vefurinn á Íslandi sem hefur verið styrktur um 23 milljónir króna til þess að fara með lygar ofan í almenning á Íslandi um Evrópusambandið. Heimssýn fékk 23 milljóanir til þess að verja hagsmuni einokunaraðila og sérhagsmunaaðila á Íslandi. Sem kjósandi á Íslandi, þá krefst ég þess að þessi peningur verði endurgreiddur hið snarasta. Ég kem með nánari útskýringar síðar, enda er þetta ekki efni þessar bloggfærslu. Efni þessar bloggfærslu eru rangfærslur Björns Bjarnarsonar um spænskt gos, Evrópusambandið og salt.

Rangfærslur Björns Bjarnarsonar á Evrópuvaktinni varðandi landbúnaðarmál, verðlag og annað slíkt eru hrikalegar. Enda ekki annars að vænta frá manni sem hefur þann starf að blekkja fólk varðandi Evrópusambandið og þau viðskipti sem þar eru stunduð.

Nýlega greip N1 til þess ráðs að flytja inn kóka kóla frá Spáni vegna óánægju með verðlagningu Vífilfells hér á landi. Þetta er spennandi tilraun til að sporna gegn óhóflegri verðlagningu. Hún kann að varpa ljósi á framtíðarþróun takist að grafa undan íslenskum landbúnaði með aðild að Evrópusambandinu. […]

Björn Bjarnarson, Kók frá Spáni – rangfærslur Já Íslands – áhugaleysi RÚV, Evrópuvaktin 16.01.2012.

Það vill nú þannig til að framleiðsla á gosdrykkum telst ekki til landbúnaðarframleiðslu. Hvorki á Íslandi eða annarstaðar í Evrópusambandinu. Á Íslandi er staðan sú varðandi gosdrykki að eingöngu eru fáir framleiðendur á markaðinu og lítið úrval af ódýrum gosdrykkjum til staðar. Í mjög svo einföldu máli. Þá er búið að skipta markaðinum niður á Íslandi og á honum ríkir einokun. Eitthvað sem mætti brjóta með aðild Íslands að Evrópusambandinu, þar sem þá kæmi til tollfrjáls innflutningur á gostengdum sem eru ódýari en þessar helstu gostengundir sem eru framleiddar á Íslandi.

[…]Þessi málflutningur starfsmanns Já Íslands sannar enn hve mönnum þar á bæ þykir litlu skipta að hafa það sem sannara reynist. Skýrslan sem Sema Erla nefnir var ekki samin á vegum utanríkisráðuneytisins eða fyrir samningahóp þess. [Uppfært: Mér hefur verið bent á að þetta sé ekki rétt – ráðuneytið og hópurinn hafi staðið að baki því að skýrslan yrði gerð en með því skilyrði að henni yrði ekki beitt í áróðri gegn bændum í anda Semu Erlu.] Hún er liður í viðleitni Bændasamtaka Íslands til að skilgreina stöðu íslensks landbúnaðar gagnvart Evrópusambandsaðild, hvernig umgjörð um hann muni breytast og hagræn áhrif inngöngu á rekstrarskilyrõi ólíkra greina landbúnaðarins. Niðurstöðurnar veita innsýn í það verkefni sem Íslendingar standa frammi fyrir í aðildarviðræðum. […]

Björn Bjarnarson, Kók frá Spáni – rangfærslur Já Íslands – áhugaleysi RÚV, Evrópuvaktin 16.01.2012.

Hérna sannar Björn Bjarnarson ekki mál sitt með neinum staðreyndum. Hann vísar í bloggfærslu Semu Erlar á DV.is. Þó án þess að vísa í alla bloggfærsluna sem um ræðir. Slíkt er auðvitað bara til þess að blekkja lesendur, enda geta þeir þá ekki kannað heimildir á sínum eigin forsendum.

[…]Efni skýrslunnar á ekkert skylt við matarverð. Þar er fjallað um ESB-áhrif á verð til bænda. Endanlegt útsöluverð vöru rennur aldrei í vasa bænda. Lætur nærri að bændur fái upp undir helming útsöluverðs þegar hlutur þeirra er mestur og þá fyrir lítt unna vöru; annars fá þeir mun minna.[…]

Björn Bjarnarson, Kók frá Spáni – rangfærslur Já Íslands – áhugaleysi RÚV, Evrópuvaktin 16.01.2012.

Verð til bænda á Íslandi ræðst af leiri þáttum en bara aðild Íslands að Evrópusambandinu. Það ræðst að styrkjum, útsöluverði, smásöluverði og síðan endanlegu slátursverði til bænda. Reikna má með að verðlag til íslenska bænda hækki umtalsvert við aðild Íslands að Evrópusambandinu (þegar breytingum á landbúnaðarkefinu er lokið, getur tekið alveg 5 til 10 ár í heildina). Munar þá mest um aukna styrki til íslenskra bænda, sem þá munu ekki byggja á því hversu framleitt er, eða hversu mikin kvóta bændur eru með. Í tilfelli íslenskra bænda er nauðsynlegt að athuga það að CAP verður breytt árið 2013, styrkjum verður breytt og staða bænda sem framleiðanda styrkt til muna. Einnig sem að mjólkurkvótar verða lagðir niður hjá mjólkurbændum og styrkir þar hugsanlega auknir. Hérna er vefsiða ESB um CAP eftir árið 2013. Samningaviðræður varðandi CAP eftir árið 2013 eru ekki búnar, og því er þetta atriði háð breytingum á næstu mánuðum.

[…]
Hvernig væri að Sema Erla skilgreindi fyrir lesendum sínum verðmyndun á kóka-kóla sem flutt er inn frá ESB?[…]

Björn Bjarnarson, Kók frá Spáni – rangfærslur Já Íslands – áhugaleysi RÚV, Evrópuvaktin 16.01.2012.

Verðmyndun á gosdrykkjum er háð skattakerfi viðkomandi aðildarríkis Evrópusambandis. Það þýðir að umtalsvert ódýrara getur verið að kaupa gos yfir landamæri ef landið við hliðina er með lægri skatt á gosi en heimaland viðkomandi. Þetta gildir í Danmörku sem dæmi. Þar sem gos ber 25% og sérstakt plast gjald (kallað pant), sem reyndar fæst endurgreitt þegar flaskan er skilað til endurvinnslu. Yfir landamærin í Þýskalandi er ekkert slíkt gjald á gosi sem er selt til Danmerkur í landamærabúðum (gæti vel verið að svona gjald sé á gosi sem er selt til þjóðverja, hef þó ekki ennþá kynnt mér það. Þykir það þó líklegt). Í tilfelli Íslands þá mundi verðmundun á gosi ekki breytast neitt mikið, nema að samkeppni mundi aukast sem væntanlega mundi lækka gosverð á Íslandi í kjölfarið. Íslenskir neytendur mundu því græða á því að Ísland gengi í Evrópusambandið. Aðrar breytingar yrðu þó ekki á gossölu á Íslandi. Enda er ríkjum innan Evrópusambandsins í sjálfsvald sett hvernig þau skattleggja sælgæti og gosvörur. Þau þurfa hinsvegar að sætta sig við samkeppni frá vörum sem eru framleiddar í öðrum ríkjum, og þá hugsanlega ódýari vegna þess.

[…]N1 sætti sig ekki við kókverð hjá Vífilfelli og ákvað að flytja inn kók frá Spáni (Spánverjar eiga nú Vífilfell). Hin ódýrari innflutta ESB-vara lækkaði ekki í verði til neytenda – eða hvað? Bændur hafa bent á að hið sama kunni að gerast við óheftan innflutning á matvælum. Verð til neytenda breytist ekkert. […]

Björn Bjarnarson, Kók frá Spáni – rangfærslur Já Íslands – áhugaleysi RÚV, Evrópuvaktin 16.01.2012.

Hvernig eru tollar á innfluttu gosi ? Ég veit að VSK er 7% á þessari vöru á Íslandi. Aftur á móti hefur ekki komið fram hversu mikið gosið hækkaði við innflutningin til Íslands. Verðlagning N1 kemur til vegna skorts á samkeppni eins og svo oft áður á Íslandi. Hefur ekkert með Evrópusambandið að gera eins og Björn Bjarnarson reynir hérna að vísa í á mjög svo óheiðarlegan hátt. Það er ennfremur staðreynd að verðlag á Spáni er mjög lágt miðað við Ísland, og munar þar mjög miklu í evrum talið.

[…]Fréttastofa RÚV leggur sig mjög fram um að gæta hags neytenda. Enginn árt á bæ hefur hins vegar látið sig innflutning á hinu ódýra ESB-kóki varða og smásöluverðið hér á landi. Athygli er ekki beint að Vífilfelli, kókverði Spánverja hér og þar eða milliliðagróðanum. Ölgerðin er hins vegar undir smásjánni vegna innflutnings á salti sem notað hefur verið árum saman. Hvað segja Samtök verslunar og þjónustu um verðmyndun á kóki? Þótt kók sé ekki framleitt af bændum er það að nokkru landbúnaðarvara vegna sykursins svo að Sema Erla og fréttastofa RÚV ættu að hafa áhuga á því.[…]

Björn Bjarnarson, Kók frá Spáni – rangfærslur Já Íslands – áhugaleysi RÚV, Evrópuvaktin 16.01.2012.

Innflutningur á ódýrara kóki til Íslands ætti að skila sér til neytenda. Það er þó ekki vænlegs til árángurs þegar um er að ræða litla sendingu (40.000 flöskur) og verslanir sem hafa litla til enga samkeppni á markaðinum. Enda er verðlag á bensínstöðum meira og minna það sama á Íslandi. Það verðlag er mjög hátt, og ég ekki von á því að það breytist fyrr en eftir að Íslendingar verða orðnir aðildar að Evrópusambandinu.

Hvað saltið varðar. Þá er það mun alvarlegra mál heldur en verðmyndun á gosdrykkjum sem eru fluttir inn. Þó svo að einokunin sé rannsóknarinnar yrði. Ég er þó hræddur um að eftirlitsstofnaninar sem Björn Bjarnarson sá um að gelda séu ekki ennþá færar til þess að koma í veg fyrir einokun og hátt verðlag á Íslandi sem stendur. Það þarf að gera við þessar eftirlitsstofnanir eftir skemmdarverk sjálfstæðisflokksins undanfarin 13 ár, og þar er langt og erfitt verk framundan. Evrópusambands aðild Íslands mundi flýta því verki umtalsvert. Enda kröfur Evrópusambandsins miklar, og þeim er fylgt eftir af hörku ef til þess kemur.

Björn Bjarnarson hefur væntanlega áhuga á því að útskýra þetta fyrir útlendingum varðandi saltið. Svona sérstaklega þar sem þetta er farið að fréttast fyrir utan Íslands hvað var í gangi á Íslandi síðustu 13 árin með saltið. Saltmálið allt saman gerðist þegar sjálfstæðisflokkurinn var í ríkisstjórn á Íslandi með framsóknarflokknum. Það hófst árið 1999 og endaði ekki fyrr en árið 2012. Síðan er Björn Bjarnarson ósáttur við það að ekki sé hægt að eitra aðeins meira fyrir íslendingum og græða á því. Það er rannsóknarefni afhverju Björn Bjarnarson og sjálfstæðisflokkurinn vill halda áfram að eitra fyrir íslendingum með óöruggu salti.

Sænsk frétt um salt hneykslið á Íslandi. Þetta hefur ekki ennþá ratað í aðra erlenda fjölmiðla sýnist mér, það mun þó breytast á næstu dögum.

Isländskt vägsalt blev matsalt (dn.se)

Rangfærslur um iðnaðarsalt

Það eru margar rangfærslunar sem núna eru settar fram í umræðunni um iðnaðarsaltið sem hefur verið notað í íslensk matvæli síðustu 13 ár (notkunin hófst árið 1999). Það er vissulega rétt að saltið sem slíkt er ekki vandamál. Heldur er vandamálið hérna þau aukaefni sem fylgja iðnaðarsaltinu. Magn þessara aukaefna er frá því að vera ekki neitt yfir í því að vera margfalt það magn sem leyfilegt er. Það er engin leið að vita fyrirfram hversu mikið magn þessara aukaefna er. Nema þá með því að prufa alla pokana í sendingunni. Geymsluaðferð iðnaðarsalts er ennfremur önnur að salts sem ætlað er til matvælaframleiðslu. Í slíkum geymslum er hætta á að mengun berist í saltið, kannski ekki í miklu magni en engu að síður til þess að valda vandræðum við endurtekið át á slíku salti í matvælum. Í iðnaðarfamleiðslu er þetta ekki vandamál, þar sem þessi aukaefni eru fjarlægð í seinni stigum framleiðsluferlisins áður en endanleg vara tilbúin fyrir neytandan.

Í iðnaðarsalti geta verið efni sem valda krabbameini, hormónavandræðum, efnaskiptavandræðum, ófrjósemi og fleira í þeim dúr. Hvenar og hversu alvarleg þessi áhrif verða koma kannski ekki í ljós fyrr en eftir 10 til 20 ár í viðbót, með tilheyrandi kostnaði fyrir íslenskt samfélag. Eitthvað af áhrifum af notkun þessa iðnaðarsalts eru væntanlega komin fram nú þegar. Þó svo að ég geti ekki sagt til um hvað það er. Slíkt er lækna að finna út með viðeigandi rannsóknum.

Viðhorf eins og þau sem Vígdís Hauksdóttir hefur uppi um að þetta mál sé notað til þess að tala niður íslenska framleiðslu eru ennfremur til skammar. Staðreyndin er sú að þegar þetta fréttist almennilega erlendis. Þá verður skaðinn af því mikill og mun vara til lengri tíma. Enda er ljóst að matvælaútflutningur íslendinga mun verða tortryggður eftir þetta mál kom upp. Enda er matvælaeftirlit ekkert grín í Evrópu. Þar er það full alvara og tekið föstum tökum á lögbrjótum.

Það eina rétta fyrir þau fyrirtæki sem hafa notað þetta salt í matvælaframleiðslu er að innkalla allar þær vörur sem voru framleiddar með þessu iðnaðarsalti.

Iðnaðarsalt í matvælum á Íslandi

Samkvæmt frétt Rúv. Þá hefur iðnaðarsalt verið notað í matvælum á Íslandi síðustu 13 ár. Ekki kemur fram hversu margir matvælaframleiðendur þetta eru, en reikna má með að þetta sé umtalsverður hópur af fyrirtækjum sem framleiða matvæli á Íslandi. Það er ennfremur staðreynd að það eru ekkert svo mörg matvælafyrirtæki á Íslandi í dag. Iðnaðarsalt (Unrefined salt) er ætlað til notkunar við gerð framleiðslu á sápu, snyrtivörum og annað slíkt. Iðnaðarsalt er þyngra og það eru fleiri efni í því sem henta ekki og eru jafnvel bönnuð í matvælum vegna áhrifa þeirra.

Þetta hefur þó ekki stoppað íslensk fyrirtæki í að nota iðnaðarsalt í matvæli á Íslandi síðustu 13 árin. Þetta er rosalega langur tími fyrir lögbrot að eiga sér stað. Enda er ljóst að þetta gert viljandi og ásetningurinn er mjög augljós. Hérna er verið að spara með því að taka áhættuna á heilsu fólks sem borðar umrædd matvæli. Slíkt er algerlega óásættanlegt með öllu. Það er ennfremur ljóst að það rannsókn á að fara fram núna þegar á þessu máli. Einnig sem það á að afturkalla allar þær vörur á markaðinum sem eru með iðnaðarsalt í sér. Reyndar er hætta á því að margar íslenskar vörur hverfi af markaðinum við þessa aðgerð, en ekki er hægt að taka áhættuna með heilsu fólks.

Eftir þessa síðustu uppljóstrun. Þá er það orðin staðreynd að matvælaöryggi íslenskra matvæla er ekki neitt. Enda er alltaf verið að svindla á því og svíkja fólk um það sem borgar fyrir. Hefði Ísland verið í Evrópusambandinu. Þá hefði þetta ekki getað gerst. Enda rekur Evrópusambandið stofnanir sem taka matvælaöryggi mjög alvarlega. Enda er matvælaöryggi ekkert grín í Evrópusambandinu eins og á Íslandi.

Heilsa og Neytendur (Vefsíða Evrópusambandsins)
Evrópska Matvælaöryggisstofnunin (EFSA)

Aðeins um Salt.

Sodium chloride (Wiki)
Salt (Wiki, Gerðir salts)

Fréttir af þessu máli.

Iðnaðarsalt í matvæli (Rúv.is)